DSC04044

dobiitp wyrażoną i utulą Kim! onność m*11 litojogic/.no-facjuinych w pro-lilii pionowym, w niniejiigym opracowaniu pr/.yjijlo, że nim poziomy, tj.

G i 1) odpowiadają wickuwo obu noriom poziomu kozlenickigo. Przemawia aa tym ilwuiHdolnaść nnklndnjąeych ai<; nu siebie osedbw coplcj-stooonu, leli nytuticju paleamorfologlczna i analogie litologiczne między porównywanymi obszarami.

Osobna uwaga należy sio osadom eoplejstoceńskim Wyżyny Śląskiej,

7. nowych prac G. N. Kotlickiej (1975) wiadomo, że w obszarze miedzy Rybnikiem i Koźlem osady te, miąższości do 41 m, wypełniają kopalną dolinę rzeczną; są to osady żwirowo-piaszczyste. W skład żwiru wchodzą okruchy kwarcu, otoczaki szarych piaskowców i piaskowców szarozielonkawych oraz kwarcytów, a także łupki i okruchy czarnych lidy-t ów do 10 cm średnicy. W podanym przez G. N. Kotlicką reprezentatywnym profilu można dopatrzyć się cykliczności w sekwencji kolejnych warstw. I tak odcinek profilu na głębokości 102,0—95,0 m składa się ze żwiru przechodzącego ku górze w piasek i ciemnoszary ił. Kolejny cykl obejmuje warstwy z głębokości 95,0—80,0 m, a następny — 80,0—61,0 m (żwir jasnoszary, w stropie gliniasty).

Opisane osady nie dają podstaw do zaliczenia ich do którejś z obu jednostek eoplejstocenu występujących na północnym przedpolu wyżyn środkowopolskich. Jednakże występowanie ich w dnie doliny wyciętej w podłożu plejstocenu może stanowić pewną przesłankę świadczącą o ich krasnostawskim wieku.

Osady poziomu krasnostawskiego rozpoznano po raz pierwszy w profilach wiertniczych w dolinie Wieprza, kilka kilometrów poniżej Kras-

W    E

Fig. 17. Sytuacja geologiczna osadów eoplejstoceńskich na Wyżynie Lubelskiej

Km — wapienie mastrychtu; Tr — osady trzeciorzędu; Epi — piaski żwiry poziomu kozienickiego; Ep. — piaski poziomu krasnostawskiego

negostawu (J. E. Mojski, 1964). Wypełniają one najniższą część doliny wyciętej w skałach górnego mastrychtu do głębokości niemal 100 m (fig. 17).

Profil rozpoczyna się rzecznymi piaskami i piaskami ze żwirem facji korytowej, z cienkimi warstwami mułków o charakterze mad, zawierających szczątki roślin i tworzących fację powodziową lub starorzeczy. Żwir jest złożony z wapieni i opok kredy górnej (kampan i mastrycht) w ilości do 99%, przy nikłym udziale skał trzeciorzędowych, takich jak piaskowce kwarcytowe, wapienie litotamniowe, ser-pulowo-mszywiołowe, krzemienie, a także kwarc i okruchy nieznanych