DSC04049

^rJ«. J H. Przekrój [>rz«l fJHIHiy •'/W fi/ 1'>/7.<;dOW* i w okolicy f)jijęgzyc (wt^L dług 3, Ly<?ż<'w»kj«ł.f: 1«71    ~ na podr-lawfi-

materiałów J. Czariwe*,^ klego, 1.9550 I P, Fllon*® wlezą, 1972), z uzupUj nienlem L, Lind ner# Eoplejstocenf / — pttdd i żwiry z materia len? fjB kainym, 2 — mufki zwi*. trzelinowe skat podMg domieszka żwiru skał trzeciorzędowych, 3 — Z wie. trzelina skał podłoża z 4m mieszką żwiru skał trzeciorzędowych — utwór M liflukcyjny. Interglackt kromerski — zlodowacenie południowopolskie — sta diat dolny (przedmaksjw ma lny): 4 — mutki piaśM czyste z detrytusem skorup ślimaków i roślin, 5—j mułki z detrytusem roślin Zlodowacenie południom polskie:    stadiał dolny

(przedmaksymalny); 6 piasek akumulacji wodnej*! 7 — zwietrzelina skał lokalnych — utwór solifl.uk-cyjny; in ter stadiał: 8 —j piasek i żwir skał lokat nych z domieszką skał skandynawskich; stadiał górny (maksymalny): faza przedmaksymalna: 9 — mułek pias-czysty, 10 — mułek z warstwami piasku, 11 — glina zwałowa, 12 — glina zwałowa palnie., piaszczysta, 13 — utwory soliflukcyjne; interfaza przedmaksymalna: 14 — piasek ze żwi* rem i głazikami — osady rezydualne; faza maksymalna: 15 — ił wstęgowy, ib — glint zwałowa, 17 — wkładki piasku i żwiru. Interglacjai mazowiecki: 18 —^piaski ze żwirów 19, 21 — piaski, 20 — torfy. Zlodowacenie środkowopolskie: 22 — mułki, 23, 25, 27 — utwj ry soliflukcyjne, 24 — lessy zglinione, 26 — piaski fluwioperyglacjalne. Zlodowacenie nocnopolskie: 28 — utwory soliflukcyjne. Holocen: 29 — piaski i mady rzeczne ło Połańca i Osieka, gdzie leżą one na wysokości 175—190 m n.p.m., tj. około 20—30 m nad poziomem Wisły na tym odcinku. Według W. Laskowskie j-Wysoczańskiej (1975) żwiry te odznaczają się większym udział łem kwarcu (56—66%) oraz mniejszym udziałem kwarcytów i piasków ców kwarcytowych (10—24%) niż zapewne nieco starsze od nich żwiry z Witowa i Majdanu, w których odpowiednie zawartości wynoszą: 16— 28% (kwarc) i 50—70% (kwarcyty i piaskowce kwarcytowe — główrra pochodzenia karpackiego).

Zbliżonym wykształceniem charakteryzują się osady eoplejstoceńskie we wschodniej części Wyżyny Opatowskiej i Przedgórza Iłżeckiego. Na Wyżynie Opatowskiej osady eoplejstoceńskie są znane przede wszystkim dzięki pracom J. Samsonowicza (1934) i M. Bieleckiej (1969). W rejonie Zawichostu eoplejstocen jest reorezentowany przez żwiry występujące na wysokości 20—30 m nad poziomem Wisły, składające się z materiału karpackiego z domieszką skał lokalnych.