DSC04074

MHKOI'I.HJ|ITOl'iiiN NI/, Pi u iv I I W v v N V AltOI>KOWOł'<

ił»K HtwtordM Niuna U. Uutaeiyńaka-SsttinttjGh (1078), w utworach doi-u. ko plejstocenu oięito atwlordia wl«? itruktry glacltoktonlcsŁne, bardzo poważnie aaburaajgco pierwotna następMtwo warntw. W obecnym stanie rozpoznania budowy taki uh struktur, obszary ich występowaniu! powinny być t>liminowan© z rozwwżuh nad profilom strutygrulicznym osadów v' aw a v' to rajdów yoh»

Biorąc to rozważania pod uwagę, trudno w obecnym Htanie baduń podlić ^się */. obecnością glacjalnych osadów zlodowacenia najstarszego (podlaskiego) w południowej części Niziny Podlaskiej, Nie stwierdziła u h zresztą i J, Nowak (1977) w rejonie Siedlec, gdzie najniższe ogniwa plejstocenu autorka ta wiąże ze zlodowaceniem południowopolskim.

W obszarze ujścia Pilicy stadial lubartowski może reprezentować dol-na część osadów zlodowacenia południowopolskiego, nazwaną tam przez

Sarnacką (1978)| stadiałem starszym. Część ta obejmuje głównie glinę zwałową w profilach wiertniczych, np. w Dobieszu, Uścieńcu, Dąbrówkach Grabnowolskich, Hornigach, Piekucie i Drwalewie, miąższości przynajmniej do 5,3 m. We frakcji 5—10 mm przeważają w tej glinu zwałowej wapienie paleozoiczne w ilości 30,2—58,7%, skał krystalicznych jest 31,9—40%, wskaźnik O/K (osadowe do krystalicznych) wynosi 0,93* K/W (krystaliczne do wapieni paleozoicznych) — 1,44 i A/B (odporne do nieodpornych) — 0,57 (Z. Sarnacka, 1978). Glina zwałowa występuje w różnej sytuacji paleogeomorfologicznej, a więc zarówno w obniżeniach, jak i na wyżej położonych miejscach powierzchni podczwarto-rzędowej, na utworach eoplejstoceńskich.

7\ profilami znad dolnego Wieprza da się porównać profile w północnej części Niziny Mazowieckiej (Z. Michalska, 196le), w których glina zwałowa miąższości do 30 m jest przedzielona iłami zastoiskowymi i podścielona mułami kwarcowymi i piaskami zastoiskowymi oraz wod-nolodowcowymi miąższości do 7 m. Osady takie leżą tam jednak wyżej aniżeli w obszarach sąsiednich i w nieco innej sytuacji geologicznej. Różnice te są jeszcze bardziej widoczne w porównaniu z rejonem Szczytna (W. Słowański, 1971). Dolną część osadów zlodowacenia południowopolskiego tworzą tam dwie warstwy gliny zwałowej, przedzielone żwirami i piaskami lodowcowymi i wodnolodowcowymi miąższości do 8 m. Miejscami pod gliną występuje jeszcze warstwa lokalnego rumoszu skalnego z domieszką skał skandynawskich (miąższość 18¹ m). Łączna miąższość opisanej dolnej części osadów wynosi do 30 m.

Część środkową tworzą piaski rzeczne miąższości do 70 m (w otworze Góra, fig. 27), dobrze wysortowane, wapniste, z dużą domieszką glau-konitu i warstwą żwirową w spągu.

Część górną profilu — miąższości kilkudziesięciu metrów — tworzą osady zastoiskowe, wodnolodowcowe i glina zwałowa. Ta ostatnia występuje w dwóch miąższych warstwach rozdzielonych przeważnie piaskami wodnolodowcowymi i mułkamp zastoiskowymi.

Powstanie dolnej części profilu W. Słowański wiąże ze zlodowaceniem najstarszym, część środkową uważa za odpowiednik interglacjału kromerskiego, a część górną — zlodowacenia południowopolskiego. Interpretacja taka jest możliwa, zwłaszcza dla najniższej części profilu z Góry. Jednakże nie trafiono w nim na osady jeziorne interglacjału kromerskiego, co przesądziłoby ostatecznie interpretację stratygraficzną. Warto zwrócić uwagę, że uznane za kromerskie serie Węgorzewa