DSC04110

Pliomy*

yluToJ u» (Schrcbłr), A'u* cl. terofa Linnaeu«, Alce* up iikt (Heller) wnkn/UJu nu Arodowliiko leśne i wilgotne,

Iłl, okiiślrnil wieku Ntiinuwmicu jest mlotm- przykrycie hnirlizowa-_vl.|, (jim )««kintowych plmtkmm woćłnotodowcowymi z maksymalnego ■ .ii.ilu /lodowaeeni# putudiuowopolakiego (A. Wnukowski, 1971; L. Lm-K Kowalski, 1674; L. Lindner, 10771; C. Redłowska, Myclelska-Powiłiallo. 1972) orał wepółwyetępowanie w tych glinach PLiomyt Lanki ₁₍ Miotomy# saruu (łllnton), Dicrostonyx simplicior (Fejfar), Ursus , nitiueri (Reichenau), Helicigona banatica (Rossmaessler), Pliobatrachus . j/!,i ,• i być może Bombtna cl. bombtna, które dowodzą, że jest to poinołu omerski zespół faunistyczny (J. Głazek, K. Kowalski, L. Lindner,

K Młynarski, E. Stworzewicz, T. Wysoczański-Minkowlcz, 1977). Po-jobny wniosek wypływa z oznaczeń wieku bezwzględnego kości metodą yet i’ (Soli — 700 000 lat B. P.) wykonanych przez T. Wysoczańskiego--Minkowicza (J. Głazek, L. Lindner, T. Wysoczański-Minkowicz, 1976) i wskazujących na tak zwany holenderski kromer II oraz z badań paleomagnetycznych wykonanych przez P. Tuchołkę (J. Głazek, K. Kowalski. L. Lindner, K. Młynarski, E. Stworzewicz, P. Tuchołka, T. Wyso-czański-Minkowicz, 1977) dowodzących, iż analizowane gliny jaskiniowe charakteryzują się dodatnią polaryzacją magnetyczną i tym samym nie mogą reprezentować optimum interglacjału kromerskiego (H. M. van Montfrans, 1971).

Jak wykazały ostatnio wykonane oznaczenia wieku bezwzględnego stropowej partii wspomnianych piasków wodnolodowcowych metodą termo luminescencj i (400—440 000 lat B. P., inf. ustna M. Prószyńskiego), można brać pod uwagę możliwość późniejszej redepozycji tych piasków, zapewne w wyniku działalności eolicznej w środkowej części interglacjału mazowieckiego.

Z całości uzyskanych danych wynika, że opisywany okres intersta-dialny odznaczał się klimatem cieplejszym i wilgotniejszym od współczesnego, może mieć więc cechy interglacjału (fig. 34).

Na obszarze Niecki Łopuszańskiej, Wzgórz Opoczyńskich oraz Wzgórz Koneckich w okresie tym także nastąpił rozwój działalności rzecznej, której śladem są osady piaszczysto-żwirowe leżące na głębokości 40—60 m poniżej powierzchni terenu, w kopalnych formach dolinnych położonych na wysokości 160—180 m n.p.m. i rozcinających glinę zwałową stadiału przedmaksymalnego oraz mułki zastoiskowe osadzone na zewnątrz od jej zasięgu (L. Lindner, 1978, 1979). W dorzeczu Czarnej Pil-czyckiej analogiczne osady J. Łyczewska (1971) zaliczyła do interglacjału kromerskiego.

W zachodniej części regionu świętokrzyskiego miąższość osadów międzylodowcowych nie przekracza 10 m. Ich rozprzestrzenienie i sytuacja hipsometryczna upoważnia do wniosku, że w północno-zachodniej części tego regionu zostały one osadzone przez dopływy ówczesnej pra-Wisły, na obszarze południowo-zachodnim zaś przez rzeki uchodzące ku zachodowi (fig. 43).

We wschodniej części regionu świętokrzyskiego śladem ówczesnych procesów erozyjno-akumulacyjnych są zapewne bruki podmorenowe oraz piaski i żwiry rzeczne opisywane m.in. przez J. Samsonowicza (1934), K. Pożaryską (1948), C. Radłowską (1963), A. Walczowskiego (1972) i M. Bielecką (1969).