DSC04243

2 (i O I ITR AT YCJR A FI A

slifgntu do wysokości 220- 240 m n.p.m, I jedynie w przypadku na, potkaniu powaśniejssoyh wyniosłości podłożu, w wyniku upierzenia mus lodowych, moflts dochodzić do 200—2B0 m n.p.m.

Wymienione międzymorenowe osady zastoiskowe 1 plaski fiuwiogla. cłu Ino reprezentują okres interfazy przedmaksymalnej (podlesia), fa. brie określonej paleoflorystycznie przez J. Niklewskiego (1909) i U. Marciniak (1975) w stanowisku Święty Piotr nad Pilicą, a także początek tuzy maksymalnej.

Lądolód fazy maksymalnej (gowarczowa — łopuszna) pozostawi! w tej części regionu świętokrzyskiego glinę zwałową miąższości 5—12 ®, Glina ta sięga do wysokości 300—330 m n.p.m. na wschodnich i północnych zboczach Garbu Gielniowskiego, a do 270—300 m n.p.m, na obszarze Wzgórz Opoczyńskich, Wzgórz Koneckich, zachodniej części Gór Świętokrzyskich, Niecki Łopuszańskiej, Pasma Przedborsko-Małogoskie-go i Niecki Wloszczowskiej. Różny zasięg pionowy tej gliny jest wynikiem zróżnicowanych kierunków ruchu lądolodu fazy maksymalnej. Z badań nad składem petrograficznym żwirów lodowcowych (Z. Lam-parski, 1961a, b, 1968, 1970, 1971, 1972, 1977a, b), zasięgiem podglino-wych osadów zastoiskowych (L. Lindner, 1970b, 1971a, 1977i, 1978) oraz deformacji strukturalnych glin zwałowych (L. Lindner, 1976a — c; L. Lindner, H. Ruszczyńska-Szenajch, 1977a, b) i analizy form egzaraeyj-nych (S. Z. Różycki, 1976, 1977a, b) wynika, że w czasie fazy maksymalnej główny napór lądolodu był skierowany właśnie od północnego wschodu i północy, natomiast od strony zachodniej i północno-zachodniej następowało w miarę swobodne dopasowywanie się lądolodu do rzeźby Wzgórz Opoczyńskich, Wzgórz Koneckich, Niecki Łopuszańskiej i Niecki Wloszczowskiej.

W północno-zachodniej części regionu świętokrzyskiego zanik lądolodu fazy maksymalnej przebiegał etapowo. Etapowość ta była warunkowana czynnikami klimatycznymi, sam zaś jej przebieg i szybkość były uzależnione także od miąższości lądolodu i morfologii jego podłoża (L. Lindner, 1970a).

Dalszy zanik lądolodu stadiału maksymalnego miał charakter oscylacyjny i wyrażał się dwukrotną, coraz mniej rozległą transgresja w czasie dwóch kolejnych faz pomaksymalnych, starszej: wieniawy i młodszej: Odrzywołu (S. Z. Różycki, 1961b, 1967a, b, 1972a). Każda z tych faz jest zaznaczona osobnym, dachówkowo nakładającym się poziomem gliny zwałowej. Gliny te na przestrzeni kilku, do kilkunastu kilometrów są oddzielone od siebie interfazowymi osadami zastoiskowo-sandrowy-mi, a nawet lessami (S. Z. Różycki, 1972a; L. Lindner, 1978, 1979).

Z materiałów kartograficzno-geologicznych, danych wiertniczych oraz analizy paleogeomorfologicznej zachodniej części regionu świętokrzyskiego (fig. 104) wynika, że lądolód zlodowacenia środkowopolskie-go w okresie maksymalnego zasięgu wkroczył od północnego wschodu na obszar dorzecza Kamiennej i sięgał swymi jęzorami do Suchedniowa i Bliżyna (L. Lindner, 1971a; J. Lewandowski, A. Romanek, M. Studencki, 1975; J. Lewandowski, T. Zieliński, 1977). Dalej ku zachodowi krawędź jego przywarła do północno-wschodnich zboczy Garbu Gielniowskiego i tylko w obrębie doliny Radomki sięgał on po okolice Ruskiego Brodu. Po okrążeniu Garbu Gielniowskiego od północy i północnego zachodu lądolód fazy maksymalnej, napierając tym razem od