DSC05677 (4)

*^tO^v a*>	>. Stanisław H«r«ktiuM Lubomirski
	Owo wracam, a nie znam nikogo takiego, Co by miał być podobnymi do obrazu tego. Erroid a Więc dłużej się nie bawiąc my jui odchodziemy Do Aiizby, a wkrótce z sobą się ujrzemy. La u rei 1 a Nie bawmy się, bo, widzę, blisko do wieczora. Łise tt a Wszytko to serce moje czuło jeszcze wczora.
	SCENA VI
poi^i	Lisetta
	Dopiero umiem teraz, jako niewierności Poznawać przyodziane sukienką miłości.
p«	Nieszczęściem swym serce me tego spróbowało ^800Nieszczęśliwe, że się gdy w Amincie kochało. Kochałam się w Amincie i on też wzajemnie
-TłO' i$ *	Powiedał. że mię kochał, aż on potajemnie Gdzie indziej cel obrócił nieszczerej miłości,
	Pokaliwszy serce swe zmazą niewierności. Tu mówi, że się pali, że dla mnie goreje,
mĘ i	Że serce ma w okowach, że cierpi, że mdleje. 0, myśli zdrady pełne, o, usta kłamliwe, 0, niewierna miłości, o, słowo zdradliwe! Jak wierzyć, jako ufać, gdy poprzysiężone ^810Stokroć słowa odmieniasz i tak zawiedzione Czynisz serce me celem twojej niewierności, po w. 301 w przekazach A i Ak następują wiersze: Kto by był rzekł że kiedy słowa poślubione Miały być niewiernością tak nagle zgwałcone.

A twe obcej poświęcasz tak nagle miłości.

Beliza ledwo cię zna, a ty z konterfektem Serce jej twe oddajesz z myślą i afektem? Czylim-ej więcej tobie ja nie zasłużyła,

Któram cię serca mego panem uczyniła?

Godziż się to za miłość i za życzliwości Nagradzać oraz sumą takiej niewdzięczności?

Lecz dłużej cierpieć trudno, bo nie żyjąc mówię ⁵²⁰ To, co mówię, póki mu tego nie wymówię.

Więc idę do Aminty będąc w wątpliwości,

Czyli mam śmierci raczej szukać, czy miłości.

AKT WTÓRY SCENA I

Adr ast

Dawna przypowieść, że kto służy, wolność traci.

1 choć często nieszczęście dyzgustami płaci Tym, co służą, tym się nic nie trzeba turbować. Cierpliwych częściej zwykła fortuna ratować.

Te prace, te biegania, te wszytkie trudności,

mm

Nic to nie jest. Ma też swe usługa słodkości I sama nieomylnej nadzieja nadgrody Smaczniejsza mi nad wczasy i wszelkie wygody. Sporzej służyć z ochotą aniżeli smętnie.

Więc i ja to, co muszę, to uczynię chętnie.

Rzecz tak się ma: kazał mi Filander szpiegować,

w. 313 obcej wg Z W AAk — oczy N.

w. 320 bo wg Z W A Ak to N.

w. 325 c z ę s t o wg Z W A Ak — częstokroć Nnieszcsę-

ściewgZW AAk — szczęście N.

w. 329 to nie jest wg Z W A Ak — to jest N swe wg

Z W A Ak — swoje N.