DSC05839

■ Bi

K, 1 |

liii

^ytuj

i ¹ Prw\

l§Mj

■Bf

223

s .

Ghanom ^w tohk Wi ćwiczeń, z? f ’ wieku przędą I

is zajęć wjToun^ orzystina przez i*, wych sprawności b₍ 1 w stanie opant odowiska poznawcap rzy zgromadzić | ne zostały zadam* nie, ale w środom obecność wioli nież uzmyskwieśi ziecka bolesna jakie dziecko ofc

w

aotrzcb, jakiaji

^ by zaspokoją*

I jakiP⁰®**¹

peutjcfl*

tera]

f K£1

n

Przygotowanie dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym...

locji społecznych przez samo dziecko niepełnosprawne. Należy pamiętać, te I i powodu swej choroby częściej przebywa ono w towarzystwie osób dorosłych pełniących funkcje opiekuńcze czy rehabilitacyjne, bywa też, że choroba ogranicza możliwość kontaktu z innymi dziećmi (zmniejszona aktywność ruchowa, wiele godzin spędzonych na zabiegach medycznych lub usprawniających). Szczególnie dotkliwie widać to, gdy dziecko osiągnie wiek przedszkolny, kiedy to zabawa stąje się naturalną formą aktywności i funkcjonowania wśród innych. Najlepsze zabawki nie wystarczą jednak do dobrej zabawy, szczególnie gdy rozwój dziecka zaburzony jest przez niepełnosprawność. Uczestniczenie w zabawach grupowych daje szansę na podpatrzenie i naśladowanie różnych form aktywności oraz uczy dopasowywać własne zachowanie do reguł panujących w tej małej i społeczności. Eliminacja z zabawy z grupą rówieśniczą może dzieci niepełnosprawne pozbawić możliwości przyswojenia sobie norm moralnych i społecznych, rozwoju koleżeństwa, przyjaźni i solidarności. Nie będą też miały sposobności wyobrażenia sobie własnych możliwości oraz nauczenia się sposobów pokonywania trudności i rywalizowania w sposób bezpieczny psychicznie. Dlatego tak ważne jest, aby dziecko niepełnosprawne nauczyć rozumnego zachowania się w sytuacjach trudnych, umiejętności odpowiadania na ciekawskie pytania rówieśników, czy znoszenia natrętnych spojrzeń. Dużo zależy od samooceny dziecka, czyli od tego jak było i jest traktowane przez osoby, które są dla niego autorytetem. Jeśli dziecko będzie czuło, że jest mądre i dobre, a jego wysiłki są doceniane, będzie mu łatwiej funkcjonować wśród sprawnych rówieśników.

Każde dziecko z problemami rozwojowymi powinno być wychowywane tak, by potrafiło nawiązywać kontakty z innymi ludźmi w sposób społecznie akceptowany. Musi także nauczyć się bycia autonomiczną jednostką, która może (i powinna) decydować o pewnych dziedzinach swego życia, ale również ponosić odpowiedzialność za swoje decyzje. Dążenie do samodzielności życiowej powinno więc zakładać, że dziecko nauczy się:

-    odpowiedniego kierowania swoim zachowaniem,

-    dokonywania wyboru z uwzględnieniem własnych i cudzych potrzeb,

-    kształtowania relacji społecznych opartych na zasadzie wzajemności (W. Pi-P lecka 1999).

Oznacza to, że dziecko niepełnosprawne nie może być izolowane od grup rówieśniczych ani stale wyręczane czy nadmiernie chronione przed wszelkimi nie-i powodzeniami, gdyż „o rozwoju autonomii decydują zarówno czynniki biologiczne, jak i ekologiczne. Jedne i drugie mogą ograniczać lub ułatwiać jej rozwój. Pierwsze najczęściej stanowią uwarunkowania ograniczające (np. sama choroba), również i drugie rzadko ułatwiają aktualizację możliwości dziecka z powodu nadopiekuńczości rodziny i wychowawców oraz przedłużającej się jego infantyli-zacji" (tamże, s. 33).

| Każde dziecko, także to z MPD, musi być wychowywane tak, by mogło osiągnąć samodzielność życiową na miarę swoich możliwości. Dlatego zdaniem