DSC09890

66    - Akt IV Scena 2

Gdy ja i Mn strony zużyć go Miuiar mam stały u| bliźniego poiytliu i dla niebios chwały.

Kiraot

Ech. panie, te subtelne porzuć pan obawy.

Kiók inaczej spdnc musi diirdiic prawy! fWwdi. nie upntfUj^c głowy sofistyką.

By dóbr swoich był panem na własne ryzyko,

I raczej niech zmarnieję w ryku spadkobiercy,

Viib>> ty mieri zyskać miał imię wydsiercy!

OSznajf, śe istotnie to przechodzi wiary.

Jak pan mogłeś się zgodzić na takf ofiary;

Może manę ci jakaś cnoty tajemnica, która każe obdzierać prawego dziedzica?

A jeżeli z Iłami <r cm zażyłości twojej • Hnho zarao. jak mówisz, na przeszkodzie stoi, byłaby godniej, nie wadzęc nikomu, człowiek wynijść z tego domu, HHngiBfć v ten sposób, aby wbrew wszelkiej logice BHUkt tjciec syna wygnał na ulicę? ^HHj|||tae pojmuję, by człek tak zażarty W rzeczach enaty—

Tartnśfe

Anpnnam. jest już wpół do czwartej: ffcnnę nabożnę sprawę⁴³ przypomniałem sobie, IpkHai mnie, bym rozstał się z panem w tej dobie.

Klcaart

mm

A!

SCENA 2

ElmiraI Marianna, Kle ant, Doryna

Doryna do Brania

maże w panu znajdziern poplecznika⁴⁶: śmiertelna boleść duszę jej przenika! ■■Kttf) ojciec na dziś wieczór znaczy,

jhmpmmtow pojawia H „nabożna sprawa’'.

Kttltłi    jak Orgon może być groźny i gdy •'? uprze, n

Orgo°

, ^rze, że was widzę wszystkich tutaj razem.

Po Marianny

nu, właśnie kontrakcik, który ma tę cnotę, ■'.panience do śmiechów wypłoszy ochotę.

Marianna

klfkajęc przed Orgonem Oj^, przez litość Boga, co zna me katusze,

J wszystko to, co zmiękczyć zdoła twoję duszę,

Sie chciej się tak upierać w swym ojcowskim prawie I jacz od {posłuszeństwa zwolnić mnie łaskawie!

Sie przymuszaj mnie, ojcze, rozkazem tak srogim, Bym musiała na ciebie skarżyć się przed Bogiem,

I żyda, które dałeś mi, niestety, ojcze,

Nie chciej zamieniać dzisiaj w katusze zabójcze!

Jeśli wbrew twojej woli nie śmiem marzyć o tern,

Bym mogła się połęczyć z mych uczuć przedmiotem, Niechaj choć dobroć twoja to pragnienie ziści,

Bym nie żyła z przedmiotem swojej nienawiści I, gdy twa wola błagań mych słuchać nie raczy,

Nie chciej mnie rzucać bodaj na pastwę rozpaczy!

Orgon

na Uronię, wzruszony

Odwagi, serce moje! Precz z ludzkę słabościę! Marianna

Na Iwę przyjaźń ku niemu nie patrzę ze złości?...

Okaż ję światu: oddaj mu fortunę całę,

Oddaj i mój majętek, jeśli to za mało!

^■diam się chętnie, o to me serce nie stoi,

1*3 przynajmniej osoby chciej oszczędzić mojej