DSCN0066 (5)

W KRĘGU MITÓW O NATURALNEJ SZCZĘŚLIWOŚCI

Już w okresie hellenistycznym pojawiło się mniemanie, że lud pasterzy i myśliwych zamieszkujący część krainy peloponesldej, Arkadii, był ludem szczęśliwym. Wśród gór, jezior, strumieni i najpiękniejszych lasów Grecji żył człowiek prymitywny. Jego postępowanie normowały motywy naturalne, wynikłe z ducha przyrody, on sam — w tej perspektywie widzenia — wydaje się jeszcze elementem przyrody. Ale to antymiejskie marzenie nie było w starożytności ściśle związane z ojczyzną Pana, można je było lokalizować np. w Eubei (Dion z Prusy)¹ czy gdzie indziej*. Powiedzmy więc — parafrazując Kallimacha — że ustronia Arkadii „później dopiero zasłynąć miały ze swoich strumieni**. ĄJIit ar-kadyjski, łączący powszechne przekonanie o szczęśliwej prostocie z wiedzą o starożytnej Arkadii, uformował się ostatecznie w czasach nowożytnych i stał się jednym z mitów o szczęśliwym życiu.JN stworzeniu archetypu istotną rolę odegrał Jacopo Sannazaro, jako autor romansu pasterskiego Arkadia i współtwórca późniejszej mody arkadyjskiej w literaturze i życiu w XVII i XVIII wieku. Pod tym hasłem powstaje towarzystwo literackie Academia degli Arcadi³ w r. 1690, zakłada się parki •— zgodnie z postulatem Nowej Heloizy — „z wijącymi się