DSCN0210

I

Ocena połówkowa

Do czego służą te zabójcze frazesy?

Czym mogę zastąpić zabójcze frazesy?

„Nie zgadzam się” można na przykład przekształcić w: „Gdy będziesz la-kierował swoje modele samochodowe, farba może zabrudzić dywan. Podłóż, proszę, dużą gazetę i wszystko będzie w porządku”.

Teraz poeksperymentujemy trochę z zabójczymi frazesami.

Ustawcie się...

Postawię wam kilka żądań. Odpowiedzcie na każde z nich tyloma zabójczymi frazesami, ile przyjdzie wam do głowy i to jak najgłośniej.

Pierwsze moje żądanie brzmi: Powiedzcie mi wiersz!

Drugie moje żądanie brzmi: Zaśpiewajcie mi piosenkę!

Trzecie moje żądanie brzmi: Uciszcie się!

Po każdym żądaniu dzieci powinny mieć dosyć czasu, żeby wymyślić jak najwięcej odpowiednich zabójczych frazesów.

Teraz ochotnicy mogą zaproponować coś. na co pozostałe dzieci odpowiedzą zabójczymi frazesami. Kto ma ochotę?...

KRYTERIA OCENY

O Czy zabawa podobała mi się?

□    Co odczuwałem, gdy wykrzykiwałem zabójcze frazesy?

□    Jaka atmosfera wytworzyła się przy tym?

□    Czy zgłosiłem się na ochotnika?

□    Jak się czułem, gdy inni reagowali na moje żądania i propozycje zabójczymi frazesami?

O Jak często używa się zazwyczaj w tej grupie zabójczych frazesów?

□    Czego się nauczyłem?

DOŚWIADCZENIA

Dzieci uczą się szybko koncepcji zabójczych frazesów. Należy wyraźnie podkreślić, że pośrednia wrogość takich zwrotów' jest bardzo niebezpieczna i szkodliwa i że każdy z nich można przekształcić w „Nie chcę” lub: „Boję się, że ty...”

Druga część eksperymentu sprawia jego uczestnikom ulgę; jest wentylem, dzięki któremu pozbywają się agresji w bezpieczny sposób.

W ariant: Dzieci zapisują przez dłuższy czas wszystkie zabójcze frazesy, które słyszą.

NA SCENIE

(według R. de Mille)

CELE

Wiele dzieci boi się mówić w większych grupach. Dla zdobycia pewności siebie wypróbowują na scenie swojej fantazji, jak słuchacze przyjmują to, co chcą im właściwie powiedzieć. Często w ten sposób skraca się pierwotnie zamierzone informacje, zmienia je lub całkiem skreśla.

W zabawie dzieci mają okazję wystąpienia na wewnętrznej scenie swojego działania na próbę, żeby nieco zmniejszyć lęk przed publicznym mówieniem.

UCZESTNICY

Od 10 łat. Dzieci powinny się już dobrze znać i mieć doświadczenie z ukierunkowaną fantazją (porównaj na przykład rozdział „Postrzeganie”, Gry i zabawy..., cz. II).

HCZAS TRWANIA

10-15 minut.

PRZEBIEG GRY

Chciałbym bawić się z wami w fantazyjną grę, w której nabierzecie trochę '-¹ pewności siebie w mówieniu przed publicznością. Sądzę, że zabawa spra

wi wam wiele radości.

Wstańcie na chwilkę i zamknijcie oczy... Podnieście ramiona w górę, ale nie otwierajcie oczu... Stańcie teraz na czubkach palców i próbujcie dotknąć sufitu końcami palców rąk... Próbujcie sięgnąć jeszcze trochę wyżej... i jeszcze trochę wyżej... (10 sek.)

Teraz otwórzcie oczy i usiądźcie lub połóżcie się wygodnie... Pizyjmijcie pozycję bardzo wygodną...

Teraz znów zamknijcie oczy i nie otwierajcie ich w najbliższym czasie, dopóki nie powiem, że macie je otworzyć...

Czy jest wam wygodnie?... Ułóżcie się lub usiądźcie tak, żeby było wam jeszcze wygodniej...

Zacznijcie oddychać głębiej niż zwykle i wyobraźcie sobie, że wciągacie powietrze aż do ud i ramion. Wypuszczajcie powietrze dokładnie i dbajcie o to, żeby zużyte powietrze nie pozostawało w waszym ciele... (15 sek.) Wyobraź sobie, że jesteś wewnątrz teatru... Jest to duży teatr z wielką wi-