DSCN0273 (4)

Każdy składnik recepty należy pisać w osobnym wierszu i dużą literą. Nazwy środków leczniczych w recepcie powinno się zasadniczo podawać w brzmieniu oficynalnym, tj. według farmakopei. Ilości przepisanego leku podaje się w gramach, przy czym nie dopisuje się skrótu g. Liczby całkowite wypisuje się także do pierwszego miejsca po przecinku, tj. nie pisze się 15, ale 15,0; nie 100, ale 100,0. Środki lecznicze można przepisywać także w jednostkach objętościowych — mililitrach lub centymetrach sześciennych.

Rp. Aąuae destillatae 100 ml

Ten sposób przepisywania uzasadniony jest przy zastrzykach. W recepcie często nie podaje się ilości rozpuszczalnika (cźy innej podstawy), lecz tylko ciężar, do jakiego należy uzupełnić przepisany roztwór, np.:

Rp: Natrii bromati    6,0

Tincturae Valerianae 10,0 Aąuae    ad 100,0

'Wody należy odważyć nie 100,0, lecz „ad 100,0”fe- dp ogólnego ciężaru 100,0, czyli 84,0.

Cyfr arabskich w recepcie używa się tylko ćlla oznaczenia ilości gramów albo mililitrów. Ilości kropli, pigułek, czopków, tabletek itp. wypisuje się tylko cyframi rzymskimi.

Jakość środka leczniczego musi odpowiadać przepisom farmakopealnym; np.: Acidum hydrochloricum solutem nie oznacza kwasu solnego rozpuszczo* nego w dowolnym stosunku, a tylko roztwór farmakopealny 10%. Podobnie Natrium hydricum solutum oznacza 15% roztwór wodorotlenku sodowego. Weszło w zwyczaj pisać w recepcie środki według następującej kolejności:

basis (remedium    cardinale)    lek główny

adiuvans    lek wspomagający

constituens (vehiculum    excipiens) podstawa, rozpuszczalnik

corrigens    środek poprawiający    smak, zapach

lub wygląd

Jeżeli w recepcie przepisano po kolei, kilka środków rozpoczynających się od wspólnej nazwy botanicznej lub chemicznej, wystarczy wypisać ją przy pierwszym środku, a przy następnym dać kreski, np.:

Rp. Radicis Glycyrrhizae    15,0

Ononidis    10,0

— Levistici    10,0

Jeżeli w jednej recepcie przepisuje się kilka środków w tej samej ilości, można użyć skrótu aa lub ana, oznaczającego: ana partes aequales — w równych częściach, np.:

Rp. Tincture Crataegi T — v Conyallariae

—■    Adonidis vernalis aa 15,0

To. znaczy odważyć po 15 gramów z każdej nalewki.

Subscriptio zawiera wskazówki dotyczące wykonania leku. Ujmuje się je zwykle krótko, podając przede wszystkim postać leku. Rodzaj poszczególnych manipulacji jest dobrze znany i typowy dla każdej z postaci recepturowych. Wystarczy więc podać: Misce, fiat solutio, emulsio, pulvis, unguentum, linimentum etc. Należy natomiast wymienić szczegółowo w subscriptio wszystkie manipulacje nietypowe, np. wyjałowienie roztworu czy przysypki, dając, słowo: sterilisa!

W przypadku niepodania w recepcie środków pomocniczych i pozostawienia ich doboru farmaceucie podkreśla się okoliczność zwrotem — Misce fiant pilulae lege artis — według reguł sztuki.

W subscriptio podaje się również rodzaj opakowania leku. Typowych opakowań wymieniać nie trzeba, zaznacza się raczej wymagania specjalne, jak:

da ad vitrum nigrum — daj do ciemnej butelki

(wydaj w ciemnej butelce)

. da adrścatulam    — daj do pudełka (wydaj w pudełku)

• da- ad ollam -    —- daj do słoika

da in vitrum rostratum —daj do butelki z dziobkiem da ad ehartam ceratam — daj do torebki z papieru woskowego Subscriptio odpada zupełnie przy zapisywaniu preparatów w gotowym opakowaniu, np.:

Rp. Penicillini cryst. 200 000 j.

Signatum zawiera wskazówki dla chorego, jak używać lekarstwa, i dlatego pisze się ją zawsze w języku znanym choremu.

Nomen aegroti. Nazwisko chorego na recepcie stanowi najważniejszą kontrolę, czy zostaje wydany lek właściwemu pacjentowi. Przy nazwisku chorego dziecka podaje się jego wiek, aby umożliwić aptece kontrolę dawki maksymalnej środków silnie działających.

Nomen medici. Podpis lekarza powinien być własnoręczny, aby recepta mogła być dokumentem. Na receptach pisanych na blankietach instytucji służby zdrowia przy podpisie powinna być pieczątka z nazwiskiem lekarza.