DSCN0898 (3)

31

V WMHOKtf (iWIAlfift t‘()|CMAT MMTAKt%Y<7,NICU0 l^,l«)Tl^,;H’l^,t

_mJ, * /w » <>. «! uwagę skłonność do lnu mu« celowo wprowadzony^ _{w |lt}« ^ik.tWNrh partiach utworu regularnych miar wiersza («ViJ I,_MMUU. mititPiy. *nvch) I I*' r. h.ul i-mr tli) nłmgukfftego widmu /mUrną ta udckk¹ rosnącą dynamikę * oiocp i kmtfUkf de*mle«»ująie sytuację podmiotu (tml - bom |, Król

m ( iiftiku I//niifiiur.    1 u/Ś*.V)

Ąlebywa tez odwrotnie poeta osteidacyjflis posługuje się witw/sijj

regularnym " najbardziej jiih^imin • 1“’ wuuwt vc*nvm cyklu In Im

MMintoniminw macie) 8 ,W ‘ lO**|fł«*keweemN wyraźną srediuów j_ul) Koszmarne wizje „porządkuje" refrenowy Mtmotiu, np, „seret krwawe" W wierszu Warnio, jakby poeta pragną! uwyraźnić koni nut imv«l \ absurdem not pienia i ryt miku mowy albo tą ryt miką absuri omwoio ISulohiui hnilu jo polot regularny sylabiam (5 i H    Iomkowit^o)|

w Nakiurnwi ukazującvm irracjonalną. tajemnieaąfascynację popili Hionn zbrodnią (i fok przed mą), czy 1¹ zgłoskowiec w wierszu \MĄW 4mb lotuwbm. |, klotv mole być wzorom poetyckiego praedatafl wierno tcagteanegu, nieusuwalnego rozdarcia osobowości,

Hardzo ezęato koszmary. leki. konflikty wewnętrzne wyraża emo*§ _V«vnm konstrukcja wiersza. emocyjuy wierna wolny*⁸ (Stmih, | łWrtid imw. \) lub dekonstrukcyjna gra a regularni gatunku (specyficzna przekształcenia formy sonetu /Wmv, Strygth tbnny ballady; Strmk UW, Wloiit, filtru, czy rapsodyczne) narracyjnońci w utworach, bę* dąe.ych w tonacji koiitem.iu . ttej kontynuacją Królu lhivha Król M-i Otyiko, f ftnorty świulh

Ktekt 'OnUot . tmie wywołują tez załamanie rytmu w wierszu poim luiąt vin o -oo!u odpowiada emocjonalneaemaiUyc/.oy dysonans lub wzmocnienie, pezymlstw mego hąjczęśeiel, przesłania, |7M./es|#w smętny-. |, S*n_t thnorh Ziemi) lub zestawienie w sąsiedztwie wiec* kunsztownie zbudowanego (np II gloekowca z wewnętrznymi rymami. |r.»M hhh< in-*o*v |) a wierszem, w ktoiym deatrukćji ryt-mu odpowiada rti ytiiUa przeżyć (|/Voc no t otrtło ,)) Ostatni utwór dokumentuje te# charaktet \¹ ot \» nv (Ha te| ptieAjt konflikt oupil .• y td» i Uo.io! wieiatfa a poraąilkleio daoui (|/Vo toofotHtwj hhoiv głębinit‘ {, *oy u*e awor |, [./iihi newiav /rat |, Kall te t hłjohu^ W1/D4

. i(|t J t ^    ^ (Iftlukw H* )ł’ft ./tfłłł/ttMWHI OwiiHj/a, WtM’a#||VVM U IN i

■'* *t*l. M I Utłfi.Krt. t'¹ 'lit•»<•>♦•♦ »i i» •• * >ft.    W^NilrtWi! |Mtl'J ri 'J ;jt « ...

^B(> Attfe n<4 a IHttk.to ilywttt H‘t ■'ittiKijo. iU t»vi, nt#tU Wśoid fin&tyto.

1‘oetyke dynouanaowej dynamiki w/mariUM uaąioumo Hloaowumo antyteiy C.A H6g mnie |o‘/< Ulął »Ja pr/.okliliom Hoko • \%yum*łrm fttoim „I, w 14, „ja piorun bur/, o od mobowra rudiH/y", [Jum t'u*nitvy }pnt, |. w. 7; „/nam dmjli pronin i kreta he/droza (...] /.nam krwaw** lernnty i proch przed końciolum", W'mitu* ltln\ w. H, 6) ora/ wykurzy Nianie t/w „pikimli u inowmnoj ', wy/byioj roioryr/ntiaci. ('bai okito ya lynme dla ta k i ej akladtu konwirvi k<*jt* truKiunutaryczim, zdaniu nio dokoflrzone, wykrzyknikowo, równoważniki zdań. o lipny, atowu t zwroty wtrącono, wzczoącilnjo intonowano, wyróżniono Im rdzo czeato atu Nuwaną pauzą lub nuwuno-m, uddają mnocjunalny autt*ntv/in (i ruo NpójnoŃ^) mnnuluąu wypuwuul/ianofcju lub dmioąu (|łitnh 2arou>a...],

\At'h, w modrttwiowym dwov%tf*,Ą* l/ fon tnę mc mmc

(jMimi,,.), '/kmp/onoM^, Amimac/ia).

Zuainienno jednak, iz ta kolokwialuuńó me imeladuje etylu potocz nago, wr^ez makaymalme aie odeń oddala Puota kur/yatn / i‘oportu-ant leUayludneąo poezji aymholizmu, która propramowu zrywa za równo z konkretom codzienności, jak z idiomami języka pot(H'znogu. Holmterzy prowadzą dudom Z po r no i u 11U a c j a n o at iiiiow dua/.y, / u po Ntariowaną laiotą ,ęa gfobokiego“ (liWmd ^lębiamt...], I/Vy;uj. cicht, §Mbme    /a/cmo, Almir tur ntrllo). niekiedy / nie rozpoznaną

„wim^ną kobietą*¹, bohaterką pi*oceau iHankarnacp (Anomnefn®). Ost.at nt wieraz moke byc przykładem apecyficznej „kolokwiahtości mrU ati zyc/no-nuatyt'znej“_l typowej dla nuaiwznej tw.irc/oóct Słowackiego,

Zderzanie przeciwstawnych rmnrji. hurząoe porządek estetyczny (i wereyftkacyjny), „skhulma mówiona" oddająca „ntoporządok" \s v powtedzi spontanicznej - to wszystko oddala poezjy Micinsku^go od nastrojowego symhohzmu. zhhza natomiast di^ekspt^sjomzmu. Poeta nie tyle oddziałuje „sugestią", pobudzającą wyobraźnie odbiorcy, raczej „wyraża" powikłany dramat wewnętrzny t V>?. \ ohom o o \ \ \ę>, ktor\ ma zhurzyf przyzwycząiema odbioivy i uczyiuo go uczostmkuun owego dramatu Kfekt wieloznac/nosci osiągany jt'st nie przez stworyonie iluzji semantycznej meoki^slonosci, lec dzięki konfrontacji, zagęsz czemu odległych, często przeciwstawnych, elirazow. symboli, znaczen /< poetyką symbolizmu natomiast łączy tę poezję repertuar słowny, w którym można wyróżnić o\Hiz\vję poi stanantN^ /nwh sakralnych i de numu'zno-łduznieivzN eh (Chintui skulony, (^tira«* .vięstuw >VrocAV. Nu> ma tu jednak (jak w liryce ekspresjomzmu niemieckiego, np. u (^ott tYieda Henna) opoi" vej\ nuędąy „wzniosłym" a „wulgarnym" brak Nią dow leksyki # v*ł>szaru ńąjologu, rekwizytów cywilizacji wiolkomicjakiej

I