DSCN1236 (2)

93

Mistrz Jan z Lindau - budowniczy XVI-wiecznych fortyfikacji w Gdańsku i Wrocławiu

Zadania, które miał realizować Jan Schneider we Wrocławiu to: budowa nowoczesnych fortyfikacji, budowa urządzeń wodnych i rurociągów miejskich, realizacja wszystkich potrzeb budowlanych miasta pozostających w gestii rady miasta. Wobec ogromu prac, zakazano mu realizowania zamówień poza zleceniami miejskimi.

Projekt fortyfikacji bastionowych Wrocławia autorstwa Walentego Saebischa, I poł. XVII w., z inwentaryzacją dzieł zrealizowanych przez Jana z Lindau. 1. Bastion Nożycowy; 2. Bastion Zamkowy; 3. Bastion Piaskowy i Brama Piaskowa; 4. Bastion Ceglarski i Brama Ceglarska; 5. Bastion Bernardyński; 6. Półbastion Hioba; 7. Bastion Oławski i Brama Oławska; 8. Bastion Sakwowy; 9. Brama Świdnicka Design of Wrocław bastion fortifications by Walenty Sae-bisch, first half of the seventeenth century, together with inventory of works accomplished by Hans from Lindau; 1. Scissors Bastion; 2. Castle Bastion. 3. Sand Bastion and Sand Gate; 4. Brick Bastion and Brick Gate; 5. Beraardine Bastion; 6. Hiob Hałf-bastion; 7. Oława Bastion and Oława Gate; 8. Sack Bastion, 9. Świdnica Gate

Wraz z objęciem przez mistrza Jana stanowiska architekta miasta, w krajobrazie miejskim Wrocławia pojawiła się licznie architektura o cechach niderlandzkich, o szczytach i wystawkach dachowych powtarzających formy znane nam z elbląskiego i gdańskiego okresu Schneidera. Wymienić tu można budynki tego nurtu identyfikowane w materiałach ikonograficznych według kryteriów: formy, stylistyki, chronologii powstania i osoby inwestora.

Jest to zapewne jakaś część dorobku jego warsztatu: przebudowa sukiennic w rynku Starego Miasta, przebudowa arsenałów miejskich przy bramie Piaskowej i Mikołajskiej, budowa nowego arsenału na Wyspie Strzeleckiej, budynki kamery cesarskiej, budynki szkolne gimnazjum św. Elżbiety, kilka kamienic przy rynku staromiejskim²³ i jedna lub dwie przy nowomiejskim (prawdopodobnie jego własna), budynki należące do kurii i pałacu biskupiego zlokalizowane na Ostrowie Tumskim. Wybudowane przez niego miejskie urządzenia wodne przez parę stuleci zaopatrywały Wrocław w wodę: w 1592 przebudował kunszt św. Macieja (dzieło podziwiane za wydajność i niezawodność rozwiązania technicznego), od którego przeprowadził rurociąg do studni, znanej dziś jako studnia Neptuna na Nowym Targu. W ciągu jednego roku 1593 zrealizował ułożenie rurociągu zaopatrującego północno-wschodnią część miasta w wodę z kunsztu przy Bastionie Piaskowym. W roku 1596 przebudował stary młyn zbożowy Kociej Górki na kunszt, z którego zaopatrzył w wodę południowe dzielnice.

²⁵ B udynki te wyróżniał jednorodny formalnie sposób kształtowania szczytu (obojętnie czy ściany elewa-cyjnej, czy wystawki dachowej) oraz kamieniarka opraw portalowych („schneiderowskich” typu fortecz-nego), okiennych, artykulacji elewacji