DSCN2217

390 J. ANDRZEJEWSKI, MIAZGA

piętrze. Już w przedpokoju ogarnia ich ciężki aromat kwiatów. a gdy Nagórski, wyprzedzając Halinę, przyciska kontakt elektryczny i otwiera drzwi do salonu, zagęszczenie kwiatów wyłania się przed nim tak bujne i obfite, bo do kwiatów poprzednich przybyły kosze oraz bukiety z koncertu dzisiejszego, przede wszystkim róże, tulipany i goździki, trochę cieplarnianych, nazbyt wydelikaconych bzów, więc wobec tego wielokolorowego i nienaturalnie obfitego gęstowia przeżywa moment wahania, czy wejść do środka. I mówi:

—    Jednak nadmiar bywa niekiedy niepokojący.

—    Nadmiar czego? — pyta Halina, wchodząc do środka. Nagórski znów z nie całkiem ukształtowanym w otwartych

oczach zarysem twarzy Nike:

—    Jeżeli nie jesteś bardzo zmęczona...

—    Trochę jestem, ale to przyjemne zmęczenie. Napijesz się?

—    Chętnie.

—    Koniak? Whisky?

—    Raczej whisky. Wiesz, co to jest koniak?

—    Już słyszałam, ktoś mi opowiadał, koniak to jest trunek, zapomniałam, jak jest dalej...

—    Który klasa robotnicza pije ustami swoich najlepszych przedstawicieli.

—    Zabawne!

—    Myślisz? To jest dowcip, ale dowcip realistyczny.

—    Wy tutaj wszyscy opowiadacie dowcipy.

—    Czemu się dziwisz? Służba zawsze lubi się nabijać ze swoich panów, ale oni na swój sposób bywają arystokratycz-

i lubią się niekiedy pobratać ze służbą, opowiadając kawa-o samych sobie.

—    Dziwne to wszystko.

—    Egzotyczne?

-Nie, właśnie dziwne.

-    Cóż? żyjemy.

-    Wciąż patrzę i słucham, i nie mogę się napatrzeć i nasłuchać.

-    Polski?

-    Wszystkiego. Znów ten ironiczny uśmiech?

-    Przepraszam, to odruchowo.

-Wy prawie wszyscy tak się uśmiechacie. A już kiedy zaczynam mówić, co mi się tu podoba...

-    A co ci się podoba?

-    Wciąż sprawiacie takie wrażenie, jakbyście chcieli przybyszowi stamtąd, z Zachodu, dać do zrozumienia, że w porównaniu z wami jest mało doświadczonym, głupiutkim dzieckiem. Czy nie tak?

-    Mów dalej, Halino.

-    Cóż mam mówić? Wiem, że nie jestem specjalnie mądra, ale kto wie, czy na wiele spraw nie mam świeższego spojrzenia od was. Mniej przeżyłam, mniej widziałam okropności, nie musiałam walczyć z tyloma trudnościami, ale może dlatego potrafię widzieć i więcej, i ostrzej. Mnie się naprawdę wiele rzeczy tutaj podoba, pamiętam, jak było przed wojną, i też może lepiej pamiętam od was, bo to, co było, stało się dla mnie ostatnim i jedynym obrazem Polski, jaki wywiozłam z kraju. Bardzo się bałam tego przyjazdu.

-    Ale nie żałujesz?

-Jeszcze nie wiem, wszystko jest za świeże. Prócz jednego.

-    Mianowicie?

Was!

-Przybyszom z Zachodu na ogół się podobamy.

-    Ja nie jestem przybyszem z Zachodu.

-    Wiem i wcale nie miałem zamiaru dać ci do zrozumie-