DSCN2311

642 J. ANDRZEJEWSKI, MIAZGA

mencie była bliska załamania, szybko się przecież pozbiera, ła. „Twarda krowa” - myśli Beata. 1 gdy to stwierdza, ogar. riiają ją wątpliwości, czy jednak nie przesadziła, odsłaniając swoje karty tak wcześnie i wbrew umowie z Otockim. Och Beatko, Beatko! - mówi do siebie, rozczesując przed lustrem długie, jasne włosy - musisz się jeszcze bardzo, bardzo wiele nauczyć... głupia dupa jesteś, Beata, nędzna cipa - mówi na głos, wysuwając dolną wargę do przodu i gdy przygląda się swemu odbiciu w lustrze, przychodzi jej na myśl, że w podobny sposób powinna w pewnych momentach dolną wargę wysuwać Lady Macbeth, a równocześnie wciąż w siebie czujnie wpatrzona, obserwuje z zainteresowaniem, jak jej okrągłe dziewczęco-naiwne oczy tracą nagle ciepły, miodowy blask, zwężają się i stają się zimne, prawie przezroczyste, jak krucha warstewka lodu - widzisz, co narozrabiałaś? Twarda krowa na pewno się nie podda potulnie, już w tej chwili zmieniła się prawdopodobnie w lwicę i ryczy, i pazury wysuwa, uważaj, Beatko, ona ma plecy, a ty co masz? Kto się o ciebie upomni, kiedy lwica ryknie i dla świętego spokoju ciebie rzucą na pożarcie? Beatko, Beatko, może być z tobą niedobrze...

Więc, żeby zapobiec ewentualnym komplikacjom, Beata dzwoni do Teatru Stołecznego. Otocki dopiero co przyszedł i chyba po wiadomej rannej rozmowie telefonicznej powinien być w znakomitym humorze.

OTOCKI Jak się masz, Beatko! Co dobrego?

BEATA Niestety, panie dyrektorze, nic dobrego. Jestem zrozpaczona, stała się rzecz okropna, naprawdę okropna.

OTOCKI Okropna? Beatko! Pokłóciłaś się z Łukaszem? I

BEATA Och, nie! Łukasz, panie dyrektorze, jest bardzo miły i zabawny, kiedy się gniewa, ale dzisiaj nie miał czasu się kłócić, bo się śpieszył do telewizji.

OTOCKI Więc co się stało?

BEATA Coś bardzo nieprzyjemnego, panie dyrektorze. Okropnie mi przykro i wstyd, al&juuehtący wygadałam się przed Moniką, tak się to jakoś wszystko głupio złożyło, In* pę    /

ściu Łukasza przypomniałam sobie, że zupełnie wyleciało mi z głowy, o której jest ślub Moniki, nie byłam pewna, czy w południe, czy o pół do pierwszej. Więc zadzwoniłam do Moniki...

OTOCKI (wyrozumiale) I wygadałaś się?

BEATA Sama nie wiem, panie dyrektorze, jak to się stało, ale ona chyba musiała coś przeczuwać, bo zaczęła mi zadawać takie pytania...

OTOCKI Że szczere, prawdomówne dziecko nie mogło się oprzeć?___

BEATA Jak na mężczyznę jest pan bardzo dobrym psychologiem, panie dyrektorze. Ja naprawdę kłamię bardzo nieudolnie.

OTOCKI Nie martw się, z wiekiem się nauczysz.

BEATA Myśli pan? To okropne, że prawdziwe cnoty lgną do człowieka dopiero na starość.

OTOCKI Starości, Beatko, też się coś niecoś należy. Nie sądzisz?

BEATA Zapewne. Ale tymczasem my młodzi, niedorośli do cnót, jesteśmy bezbronni. I co teraz będzie?

OTOCKI Masz szczęście, Beatko!

BEATA Pan ze mnie żartuje, panie dyrektorze.

OTOCKI Posłuchaj mnie, Beatko. Starsi panowie, do których się zaliczam, nie tylko bywają, jak to przyznałaś, niezłymi psychologami, ale również nie lubią, kiedy się ich wrąbią w konia. Tak się mówi po waszemu?

BEATA (ostrożnie) To zależy. Można też robić z kogoś balona, jeleń już wyszedł z mody.