DSCN2433 (2)

78 Aleksander Babiński

obecnie obowiązujące regulacje najczęściej odsyłają do art. 32 ustawy o Policji stanowiącego, że do mianowania policjanta na stanowiska służbowe, przenoszenia oraz zwalniania z tych stanowisk, właściwi są przełożeni: Komendant Główny Policji, komendanci wojewódzcy i powiatowi (miejscy) Policji oraz komendanci szkół policyjnych. Przepis ten nie przypadkowo jako pierwszego wymienia Komendanta Głównego Policji. Potwierdza jego dominującą pozycję w hierarchii Policyjnej. Konsekwencją takiego usytuowania Komendanta Głównego Policji jest zarezerwowanie jedynie dla niego np. najwyższego stopnia służbowego generalny inspektor Policji czy najwyższej grupy zaszeregowania.

Ponadto Komendant Główny Policji w postępowaniu administracyjnym w sprawach związanych z wykonywaniem zadań i kompetencji Policji jest organem wyższego stopnia w stosunku do komendanta wojewódzkiego Policji -art. 6a ustawy o Policji.

Kompetencje Komendanta Głównego Policji jako przełożonego policjantów przyjmują wyraźną postać w zakresie obsady niektórych stanowisk. Przykładowo wnioskuje on do ministra właściwego do spraw wewnętrznych o powołanie (odwołanie) komendanta wojewódzkiego Policji, jak również Komendanta Stołecznego Policji. Obowiązany jest przedstawić jako kandydata oficera Policji i to po zasięgnięciu opinii wojewody, a w przypadku Komendanta Stołecznego Policji dodatkowo prezydenta m.st. Warszawy, chyba, że opinii takiej nie Otrzymał w terminie 14 dni od dnia przedstawienia wniosku o wydanie opinii. Komendant Główny Policji, na wniosek komendanta wojewódzkiego lub odpowiednio Komendanta Stołecznego Policji, powołuje i odwołuje do trzech ich zastępców. Czyni to spośród oficerów Policji, z wyjątkiem zastępców do spraw służb wspomagających działalność Policji w zakresie organizacyjnym, logistycznym i technicznym. Na stanowiska te powołuje członków korpusu służby cywilnej. Komendant Główny Policji powierza pełnienie obowiązków komendanta wojewódzkiego albo Komendanta Stołecznego Policji, jednemu z jego zastępców lub wyznaczonemu oficerowi w razie zwolnienia stanowiska komendanta wojewódzkiego lub Stołecznego Policji.

Podległość Komendanta Głównego Policji ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych jest ściśle związana z jego właściwością w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Bezpieczeństwo i porządek publiczny, do którego zalicza się ochrona bezpieczeństwa ludzi, należą wszak do spraw zaliczonych przez ustawę o działach administracji rządowej do działu spraw wewnętrznych, którym to, zgodnie z dyspozycją art. 4 tejże ustawy, kieruje minister właściwy do spraw wewnętrznych. W związku z tym podległość temuż ministrowi jest prostą konsekwencją określenia właściwości Komendanta Głównego Policji.

O podległości Komendanta Głównego Policji ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych wprost stanowi rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z 18 lipca 2006 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz. U. Nr 131, poz. 919.), tak jak czyniły to akty poprzedzające to rozporządzenie. Prezes Rady Ministrów wskazuje