DSCN9105

UknmI M2. * 1% tt.Ti.ni

> Rębkow*

lanł/ote ). łub sioffc IOdcJowU»

»b LU).jak ).Wgkńk

ta a potow* c wiązać by

>.lxvi.ioi

airzoncgo* nym z białej lowanie tego za określenie w Paryżu i *)

arównoucha XVffl,5),jak lżono międz)

tab. XXII,9) o formy. Nic sytuowanych

rurkowatego Beczkowatego Janssen 1983.

»ych wykazy

ŚEfśĘĘm mmemmm rm*Ł* mętmm Mcpi tchian. pakp^Bi ■ zmwcjszania pammfcbBStci fesandk rwc/yfi paaamaMpcbdo Aaawi>nt

t INtwiy pnimaliimkij mtmprmś «\pakxn tcunci mc/ywa okruchami ołowiu kibic w tnkcac wypał* topłły się i reagowały fiaamtywaw gfaaac kr/rmiai—w.co»cfickoc dawałodubrcg jaluttraszkliwo Drugamctodi ■yplutygi rww> tieaku ołowiu i wody, w kióng zamurzano. lub którą polewano lub też przed wypałem powtórnym (Vcitoaeghel983a.$ 70; van der Leest 1975; McCanhy. Brookt 19SS. i 32 i nu). W celu osiągnięcia efektów

lidMjitfrwjrliilniliii—iftBirjr ulait hdimriiln rtiftuympirr ttitti I—*--ir~*~

uttemająocgo uzyskiwano szkliwo o zabarwieniu żółtawym, czerwonym Mb brązowym. Drugie pozwalał) osiągnąć odcienie zielem (por. np Hodgcs 1964. s. 45).

Ornament ryty występuje najczęśocj w postaci Unii falistej na ry nienkach (tai) XXVlj6. XXVH1. XXX1,6, XL1,7). W jednym przypadku stwierdzono ryte, krzyngące mę Unie aa prndennq partu dzbana < tab XLI,3). Wyjątkowy jest również fragment niezideniyfikowancęo naczynia z 2 poi. XIV w., które pokryto motywem rytych “oczek" (tab. LVHI,2).

Pasma skośnych nacięć wystąpiły na jednym egzemplarzu rynienki, oraz na podwylewowej partii dzbanowatego naczynia zaopatrzonego w rurkowaty wylew (tab. XXXIV,1). W podobny* sposób ornamentowano dookolną plastyczną listwę znajdującą aę w partii wylewowej dzbana (tab. LJV,6).

Kilkakrotnie stwierdzono występowanie ornamentu stempelkowego. W jednym przypadku motyw ograniczał się do poziomego pasma prostokąctków (tab. LXX,12). Wątek tak i stosowano na dzbanach produkowanych w Kortrijk (Coutrai) (P. Despnet 1987, ryc. 8; 4-7,9) i Haarlemie (Schimmer 1972, s. 177). Na kilku fragmentach zachowało się zdobienie wielokrotnymi pasmami “jodełki” (tab. XL,9-10), klasycznym wręcz motywem pracowni flamandzkich, w szczególności Bruggii (de Witte 1982; Verhaeghe 1989a; I989b), choć sporadycznie stosowanym również np. w Haarlemie (J. Schirmer 1972, s. 177), Aardenburgu (Tranpe-Burger 1962-1963, ryc. 26b), i duńskim Farum Lillewang (Bencard, Roesdahl 1972, ryc. 116).

Dwadzieścia fragmentów naczyń pokrytych było całkowicie roztworem białej gliny, na której dopiero znajdowało się szkliwo. Pobiała występuje przede wszystkim na dzbanach o cylindrycznych, różnorodnie ukształtowanych szyjkach (tab. XLVI1,5; XLVH,9; XLI,5), oraz na dwu, zkilku wzmiankowanych powyżej, ułamkach zdobionych “jodełką” (tab. XL,9). Zabieg polegający na pokrywaniu pobiałą całych zewnętrznych powierzchni naczyń, wedle wszelkich danych stosowany był wyłącznie w pracowniach Bruggii (rob. np. de Witte 1982; Verhaeghe 1989b, s. 96-97; Janssen 1983, s. 140). Pobiała w połączeniu z nakładanym na nią szkliwem dawała możliwości uzyskania nowych efektów kolorystycznych. Być może przyczyn jej stosowania należy również upatrywać w chęci naśladownictwa wypalanych na biało wyrobów pracowni francuskich, które niewątpliwie miały wpływ na rozwój produkcji flamandzkiej (Verhaeghe 1983a, s. 73, przyp. 26; 1989b, s. 97).

Na czterech fragmentach naczyń stwierdzono duże plamy pobiały (tab. XXXVII,4; XLU;LH,l).

Najwięcej ułamków z pobiałą odkryto w warstwach datowanych na 2 poł. xm w.,