DSCN9585

LIRYKI i _INNe ^wiersze

Dla nich rosły świeże laury    25

I szczękały druku blachy,

Gdym ja gonił Kofty, Maury,

Mój Eustachy.

Niech śpiewają więc „Te Deum“,

Żem rok zgubił, budząc Grachy    w

I Scypiony w Kollizeum,

Mój Eustachy.

Lecz się wmieszam do antyfon,

Na egipskie klnę się Ptachy,

Na kościoły, gdzie Bóg Tyfon,    »

Mój Eustachy.

Klnę się tobie i na Athor,

Co w Tentyrze ma swe gmachy,

Że się porwę, jak gladiator,

Mój Eustachy.    ⁴⁰

Lipca d. 9 w kwarantannie Livoumo 1837.

DO A [LEKSANDRY ] M[OSZCZEŃSKTEJj

I

O! tak, zaprawdę, że wybrałaś świetne Oczy, ażeby je łzami zaprószyć!

O! tak, zaprawdę, że chcąc serce skruszyć, Wybrałaś dzikie, smutne i szlachetne.

Lecz go łzy dotąd nie otruły setne,

Bo serce moje jest losu i Boga,

A wprzód, niż miałaby je zdeptać noga, Prędzej je zimnym żelazem rozetnę.

I próżno powiesz, bo nikt nie uwierzy,

Abym twój nosił znak u lewej strony;

Bo moje serce jest w płaszczu rycerzy,

Którzy na bieli mają krzyż czerwony;

A nad nim jeszcze jest pancerz stalony,

A ono jeszcze głębiej — w trumnie leży.

Październik, 1838. Florencja.

107