DSC
09 (13)

397

1 W.

Ti^LMlltT¹" z^muszona i^{681 teraz}> ^nie mając podpory % ani wzorca, bujać samotnie w przestworzach > W ujawniać tym samym jeszcze wyraźniej swoją i nicość. Przechodząc od epoki baroku do epokijo-

k, o|s!y| iiil bmokti

%

. ^ % I koka spotykamy,, na przykład ponownie motyw ') ^Ij)' bańki mydlanej, tak chętnie stosowany przez rX)rummonda. Jednakże — jak można 3    0iii się spodziewać — jest on wówczas pozbawiony sen-

^tuj.    *^{ecz kosm}icznym. Efemeryczność nie ma już

'"^l żadnego związku z wiecznością. Bańka mydlana staje się czystą grą „przelotnych odcieni” roztaczających się wspróżni. Tak właśnie dzieje się w wierszu Bemisa List o obyczajach, .którego początek brzmi następująco:

i j ^(j/|Łu mligijnego. Kruchości sfery człowieka nie wy-%a.i Iłj równujejuż niezmienność sfery Boga. Małość gubi się w bezmiarze^- będącym już nie bezmiarem bo-I

n i i

aniieje.^

utrwalU

Une diyinite volage

Nous ahime et nous conduit tous;

C’est elle qui dans le meme age Renouvelle cent fois nos gouts.

i je Mm IIj

Iziejriłj

[Jakieś bóstwo płoche / Porusza nami i wszystkimi rządzi; / Ono to w ciągu jednego roku / Sto razy odmienia nasze skłonności.]

Bez wątpienia nie stoimy tu wobec Bóstwa wiecznej i niewzruszone jsf ery, tak jak je sobie wyobrażał Crashaw. Bernis pisze w dalszym ciągu:

m M

_(it<m

M

i

n

m

UH

Alnsi, pour peindre 1’origine D0 nos caprices renaissants, Regarde une troupe enfantine, Qui, par des tuyaux diffćrents, HBfe 1’onde ou le savon domine nrme des globes transparents; Un souffle a ces boules lćgeres |»orte 1’ćclat brillant des fleurs, Df leurs nuances passageres Un souffle nourrit les couleurs; t/air qui les enfle et les colore,