DSC71 (4)

^c*</

* - ««.. " ^"'^Ł>

a

'4

fj

<7,

>■

ńj

e/,

w

IM

Dremat religijny i łutiecki w wiekach łre4.Mck

Po rajskich, Medale, ch'>dzi łanach Bez portek, butów, b*z kaft&fU* —

Tak jak do grobu go alg kładło,

Kapelusz ma 1 prześcieradło,

Którym owija gołe ciało—

Gdy trochg gości sig zebrało Z okazji tam jakiego) świgta —

On gdzieś na boczku, jak chudzigta,

Obdarty, brudny, skromnie prosi Bogatszych o żebraczy grosik...

ieść jest tak wzruszająca, że Wdowa zbiera ubrania męża w zawiniąt-■0t?°_si żaka, by je zabrał wraz z sakiewką złota i oddał biednemu czło-k° ^l * - gdy _raz jeszcze wybierze się do Raju. Wraca do domu Mąż i wte-^%vie^_o następuje zabawna scena, w której Żona, uradowana i drżąca z pod-

_ia opowiada mu o szczęśliwym zbiegu okoliczności. nie^ce 1

2 o n a

rozumiejąc, że ap&ujiada o cudzie

O, jak opisać owe cuda!

Ten student z Paradyża bram Do mojej chaty przyszedł sam...

Tam widział męża-nieboszczyka,

Który sig z biedą tak boryka,

Że aż wstyd patrzeć... Bez koszuli.

Bez grosza — do swej piersi tuli Jeno swój całun i kapelusz...

Jakże mu marzyć o weselu,

Gdy tylko tyle ma na sobie,

Co miał ze sobą, biedak, w grobie!—

Mtł    _#

z uśmiechem

Możeś mu, żono, co posłała?

2 on •

gorliwie przyznając, że tek Com tylko miała — tom mu dala.

Mąż dopytuje się zdenerwowany, którędy poszedł Żak, i dodaje ironicznie:

Za mało, żono, dałaś grosza Dla nieboszczyka i żonkosia.

Dalej go będzie gniotła bieda,

Może by konik mu się przydał.

Żona bierze to wszystko dosłownie i błogosławi jego przezorność, a on tymczasem nisza w ślad za Żakiem. Dogania swą zwierzynę na błotnistej drodze, _ai_e przezorny Żak, w porę porzuciwszy zawiniątko, udaje wieśnia-^a- ążowi zaś wskazuje kierunek, w którym rzekomo udał się złodziej.