Ł J—tWI
mir, mb aą db tego typu młodzieńca przyalowiowe (lowcJas). W Pameli miody człowiek., pan B.. napctyka aa mc*/ruszony opór i w końcu on kapituluje, proponując małżeństwo W Klannw spawy przybierają obrót tragiczny.
Pomek Richardtona wywołała, obok ogromnego uznania wśród prostych czytelników, którty na przykład uczcili zwycięstwo bólu inki biciem dzwonów, takie liczne ataki (Ri< durdson naliczył ich unnakie), wir ód których najostrzejszym była parodia Henry Fieldinga pt Skamek (ang. skame wstyd), Jut współcześni zakwestionowali przede wszystkim moralność propagowaną z e:a.lą powagą prze/ Richardtona w Pameli, polegającą iu czerpania korzyści z cnoty. Ulotnie, Parada była sprytną mieszczanką, która umiała odpowiednio podbić swoją cenę.
Jakby nauczony iwardą lekcją krytyki, Richard son w swej następnej powieści pt. Kłamie (Chris sa ar tke Hi story of a Young Lady. 1747-1748) znacznie pogłębił spojrzenie na rolę powtetciopisarza. Nic rezygnując / psychologicznej analizy i rozbudów ująć umiejętności przedstawiani;! li pomocą listu sceny powieściowej, wyzwolił się w dużym stopniu r konwencjonahzmu. jaki narzucał lisi.
W potraktowaniu głównej bohaterki dal wyraz przekonaniu o godności kobiety i jej nrawach do kierowania własnym losem, jeżeli niemądrzy rodzice, tak jak Klaryssy, doko-: ująć ta nią wyboru, usiłują uczy nić ją bezw ołnie posłuszną istotą. Sam tytuł pow ieści w peł-r.\m brzmieniu podkreśla wyrażone przez Richardsona — także we wspomnianym jego li-c^woiku tpt. listy familijne. Familiar Letters, 1741) — poglądy, a brzmi on: Klaryssa, czyli Halmit mładrj damy, zawierająca najważniejsze sprawy prywatnego życia, szczególnie ukazująca medale, jakie mogą towarzyszyć niewłaściwemu postępowaniu obojga rodziców i dzieci * adOtmnm do małżeństwa (Clarissa; or the His tory of a Young Lady, Comprehending the
i/tNtf C«nrmw ef Pfśrajf i • _ .
ĄitemJtke tfhpwśrt ofboth F&tm, —* _, j^/^**"* im fltiąp
POWKSCI R>ctMldMil MpUT ^4lkr-* aK m .'
" " Rs^ »/ł£«> MmIś
uLieicooyciuoM. V!:-»iv c>Rf ói:'i—; — -.» _ -* /*«!„, ,*ł# njn#1'P®',;
■■■■■ S-rw^ Mitnrr*‘"i
Henry Fielding (1707-1754) byt iw Mki/nb. ku • pozorów dosłownej prtvdn<»\Hlci po $.-, „.„f .... -
\V •>» oich przedmowach do każdrt / óNMMMto k-.-s* fiMM Jmmesm. formułuje muifeM powMicuaiwB, y
^fjechwtediiccyo, bo całkowtor odpo%MtelM» m - -T. Ifc -*W|F9W^bw^ mieści- Tak więc w cyklicznym nv* ..,u po<aMci
fannowaaia — Fielding reprezentuje dojmioM -•/•-/y;.--.-r-v-. *, ‘ u' ‘
Fielding rozpoczął twoją karierę od p.anu satyrycz^wk t, nie tylko wyabstrahowane wady ludzkie, akr kierował tmtm cym ludziom, nade wszystko przeciwko pnwbefmn A«g|u, Kr.i-^-ri
c/> (liło się do przecięcia znakomicie zapowiadające) mą | mrnrf .«r" * maae**- ^
go już kilkadziesiąt komedii na koncie. Do pisania p>j*Kin dka^ m dość kontynuowania kariery dramaturga. |A feakci* m inU| StithłitS .*
Opatrz parodii pt. Shcmteki (1741), wydanej anonimowo, Fielding
ety kę i sentymentalizm Richardsona powieścią pt Pr.•, . ../, MsHm iodeew
of the Aihrnturrs of Jrmph Andrews uruJ His l iii ud He Abraham ideom Wrvt*m * imśtm-
tion of the Manner of Cervantc%, 1742). W powicie i taj Kickttag - 1 ,j n-|Mr). —gggw
mężczyzna, który miał się później okazać bratem Farneh, ja* pnsdHMutMaMBMBBirfk
zalecanek lady Booby (miody pan B. z Pameli muł *>< okazać jrj brasaakioBi W zad®w?zr-
niu autora skuteczny opór, jaki stawia Józef, miał by. parodią p \
mcii. Zdaje się jednak, że najważniejsza postacią tej powieści |MI wikary AiMk kdMp
filozoficzne principia nie wytrzymują próby życia Powiew ta jest gucwoauiawHttiMą
„wędrówki z przygodami". Wędrówka La, zdaniem niektórych krytyków, nan syugfcÓ
boliczne. Omawiana powieść już ukazuje zacięcie l teldmg* uko humorysty kuwe ■
rozwinąć się w całej pełni w arcydziele, Tomie Jońcu*
Tymczasem w III tomie swoich Mbcellaneów i r. 174) publikuje f-sekta®j jeden. a ttbg* j bardziej zjadliwych — obok Podróży (Jullirera Jonathana Swifta utworów Myrycaą^b angielskiego oświecenia, prozaiczną burleskę pt. Dzieje Wulkorpo Jomksm MftAi (|hł History of the Life of the Lute Mr. Jonathan Wild, the Grruf j. Jest to powieś*., w kk.ee) autor przedstawia śmiałą tezę, że pomiędzy postacią znanego bandyty szala >»*<• r*uajt* hsaśi* Jonatana Wilda, a wielkimi postaciami historyczny mi. takimi jak Akkiaadet IMMsdtMI żadnej różnicy jak tylko ta, ilu który z nich miał ludzi na swoje rozkazy- w powwśefctąytidK&i przypuszcza Fielding zdecydowany i śmiały atak ua swego wroga, pcaMtft Roberta Je, jak wiadomo, rządzącego Anglią przy zastosowaniu specjalnego łysiamu tongęjk ThJ więc Fielding umiał być zdecydowanym satyrykiem me tylko jako 2n%sk
nawet jego humorystyczne powieści zawierają ostre satyryczne wyciecz**
Fielding miał zwyczaj zaopatrywać swoje powieści w krytyczne f*®* **** *
poszczególnych części. Właśnie w przedmowie do Josepha Amd<»*i ******** ego swa*