DSC02

Jedzcie ofiarę na słomie gotową,

Dajcie bogactwa, dajcie synów wielu!

12.    Tyś, znawco istot, Agni, tyś, wielbiony, Ofiarę zaniósł, czyniąc ją pachnącą,

Dałeś ją ojcom, — ci jedli z radością,

Jedz więc sam teraz, ofiary złożone!

13.    Ojców, co są tu i tych, których niema, Tych, których znamy, tych, których nie znamy— Ty znasz ich wszystkich; o ty, istot znawco; — Skosztuj, radosny, przepięknej ofiary!

14. Ze spalonemi i z niespalonemi,

Co pośród nieba cieszą się radośni,

Z niemi idź, władco, w to królestwo duchów I nowe ciało wybierz podług woli!

PIEŚŃ POGRZEBOWA.

zo. x6.

1.    Nie pal go, Ag ni, nie susz go płomieniem, Nie skręcaj skóry i nie skwiercz mu ciała, Lecz kiedy stlisz go, wielki istot znawco,

Do ojców wówczas zaprowadź go prędko!

2.    Gdy go już całkiem stlisz, o istot znawco, Odda/ w opiekę go ojcom umarłym, — Kiedy odejdzie w to królestwo duchów, Niechaj potęgą z bogami się zrówna!

3. Niech wzrok twój w słońce, dech twój w wicher

[przejdzie,

Idź w niebo, w ziemię, stosownie do prawa,

Pogrąż się w wody, gdy ci przeznaczone,

W trawach się rozsiej wraz ze swoim ciałem!

4. Baran jest twoim, spal go swym płomieniem, Niechaj go żar twój spali, stlą promienie, — Tego zaś w kształcie najbardziej łagodnym W szczęśliwe światy prowadź, istot znawco!