elas 9

Jest oczywiste, że w ciągłym ustroju izotropowym (patrz p.l) nie tylko w mikroobszarze „K” nastąpi całkowite wygaszenie światła obserwowanego za analizatorem Te mikroobszary połączą się w ciągłe linie. Linie utworzone z przyczyny (a), tzn a = 0, // • n 12 zwane są izoklinami.

Izoklina jest to zbiór miejsc geometrycznych punktów w danym modelu, w których kierunki jednego z naprężeń głównych są równoległe do płaszczyzny polaryzacji.

Analogicznie, linie otrzymane z przyczyny (b), tzn. A = 0,2 nm nazywamy

izochromami. Izochroma to zbiór miejsc steometrycznych. w których różnica naprężeń głównych jest stała.

Należy zauważyć, że gęstosc izochrom (rząd izochromy „m”) zależy od wielkości efektu dwójłomnego (p.2), a więc w materiałach pracujących w granicach prawa Hook’a zależy liniowo od obciążeń. Natomiast powstanie izoklin nie jest w ogóle związane z wartością obciążenia, a jedynie z jego kierunkiem. Jest to praktycznie bardzo ważna informacja, gdyż w normalnych materiałach elastooptycznych wystąpią jednocześnie izochromy i izokliny. Aby usunąć izochromy z obrazu należy zatem użyć bardzo mało czułego optycznie (o małej własności dwójłomności wymuszonej) np. żywicy epoksydowej, bakelitu CR-39 i in.

Istnieje także sposób na pozbycie się izoklin z obrazu elastooptycznego. Polega on na zastosowaniu dodatkowych filtrów polaryzacyjnych, tzw. ćwierćfalówek. Dobrane odpowiednio ćwierćfalówki usytuowane jak na rys.7 powodują, że wektor natężenia światła wiruje z częstością o (patrz p 4), gdy znajduje się pomiędzy obiema ćwierćfalówkami. Natomiast pomiędzy polaryzatorem a ćwierćfalówką oraz pomiędzy analizatorem i obserwatorem istnieje polaryzacja liniowa (patrz [1] §4.9).

Można łatwo udowodnić, żc maksymalne rozjaśnienie rozpatrywanego mikroobszaru nastąpi wtedy, gdy P i A są równolegle. Wtedy uzyskujcim i/ocluoim m=0.5. 1.5. 2.5, ... (tzw. izochromy połówkowe)