HPIM1792

Ściany murowane, trój warstwowe ŚCIANY SZCZELINOWE

Ściana szczelinowa to rodzaj muru z wewnętrzną szczeliną, oddzielającą nośny mor wewnętrzny od murowanej, zewnętrznej ścianki osłonowej.

W celu uzyskania odpowiedniego współczynnika przenikania depta, szczekną ściany wypełniana jest materiałem termoizolacyjnym.

Można wyróżnić dwa rodzaje murowanych ścian szczelinowych:

•    Ściana szczelinowa bez pustki wentylacyjnej.

•    Jest to rozwiązanie, w którym tcrmoizolacja wypełnia całą szczelinę. Stosowane jest ono w ścianach odpornych na przenikanie wody deszczowej, co w praktyce oznacza wykończenie elewacji tynkiem cementowo-wapiennym.

Ściana szczelinowa z wentylowaną pustką powietrzną Jest to rozwiązanie z zastosowaniem wentylacyjnej pustki powietrznej, usytuowanej pomiędzy termoizolacją a zewnętrzną ścianą osłonową. Zalecane jest w rejonach, w których występują częste i długotrwałą deszcze 1 wiatry (np. pas nadmorski). Dzięki wentylacji szczeliny wtłaczana przez wiatr woda jest łatwo osuszana, a jej nadmiar może wydostawać się na zewnątrz poprzez otwory nawiewne w zewnętrznej warstwie muru.

Ściana szczelinowa z wentylowaną pustką powietrzną powinna być bezwzględnie stosowana w tych realizacjach, w których ściana osłonowa wykonana jest ze spoinowanej cegły klinkierowej.

Projektując układ warstw w ścianie szczelinowej, należy stosować materiały o paroprzepuszczalnośd zwiększającej się w kierunku zewnętrzną strony przegrody. W ścianie z takim układem warstw przenikająca z wnętrza budynku para wodna swobodnie się rozpręża bez powodowania zjawiska kondensacji a w rezultacie zawilgocenia materiału termoizolacyjnego.

w

2.6.a

tdmnrmummmnm trójwmntmn ŚCIANY SZCZELINOWE

Zasady projektowania i wykonywania murowanych ścian szczelinowych

Murowane ściany szczelinowe muszą być wykonywane bardzo starannie. Błędy projektowe i wykonawcze powodują, że walory technologii pozostają niewykorzystane, a skutki popełnionych błędów są trudne do usunięcia i mogą powodować przemarzanie ścian, pęknięcia oraz trwałe zawilgocenia murów i stolarki okiennej.

Do najczęściej spotykanych błędów należą: zbyt cienka warstwa termo-izolacji. nieprawidłowa wentylacja szczeliny powietrznej (lub jej brak) w strefie cokołu i przy okapie dachu, brak zabezpieczenia przeciwwilgociowego w miejscu podparcia ściany osłonowej na ścianie fundamentowej oraz przy nadproźach okiennych.

Najtrudniejszym do rozwiązania problemem projektowym w budynkach o murowanych ścianach szczelinowych jest zachowanie ciągłości warstwy termoizolacyjnej przy wspornikowe wysuniętych płytach balkonowych i przy tych wieńcach stropów, gdzie ściana osłonowa musi być podparta i stężona ze ścianą nośną.

Poniżej opisane są zasady obowiązujące odnośnie do każdej kolejnej warstwy ściany szczelinowej:

1. Wewnętrzna ściana konstrukcyjna

•    W ścianach szczelinowych warstwą nośną jest warstwa wewnętrzna której grubość zależy od żądanej wytrzymałości muru na ściskanie Grubość ściany nośnej należy przyjmować na podstawie obliczeń statycznych.

•    Na wewnętrznej ścianie konstrukcyjnej oparte są, za pośrednictwem wieńców, stropy międzykondygnacyjne. Czoło wieńców licowane jest

zazwyczaj zo ścianą konstrukcyjną, dzięki cza mu można uzyskać ciągłość Kolacji termicznej.

2.Izolacja termiczna

. Warstwa ocieplenia powinno szczelnie przylegać do wewnętrznej taany konstrukcyjnej.

•    Grubość izolacji cieplnej należy obliczać każdorazowo, zależnie od zastosowanych warstw przekroju ściany.

•    Izolację termiczną zakłada się w trakcie murowania ściany. Nie wolno układać izolacji termicznej w szczelinie golowego muru, ponieważ powstaje wtedy dużo nieodeptonej przestrzeni.

•    W niektórych przypadkach istnieje konieczność zastosowania w ścianie paroizotacji. Paroizotacja zakładana jest w ścianie szczelinowej na wewnętrznej powierzchni ściany konstrukcyjnej, pod warstwą ocieplenia.

•    Każda z płyt termoizolacyjnych powinna być zamocowana I dociśnięta do ściany konstrukcyjnej za pomocą 4 kotew ze specjalnymi krążkami dociskowymi.

3.    Wentylowana szczelina powietrzna

•    W ścianach z warstwą osłonową ze spoinowanej cegły klinkierowej i w ścianach narażonych na silne ukośnie padające deszcze powinna być stosowana wentylowana szczelina powietrzna. Powinna mieć ona szerokość wynoszącą4 cm.

•    W ścianach ze szczeliną powietrzną należy bezwzględnie stosować do montażu termoizolacji kotwy z krążkami dystansowymi, pozwalające docisnąć warstwę termoizolacji do wewnętrznej ściany konstrukcyjnej.

•    W ścianach ze szczeliną powietrzną powinny być wykonane otwory nawiewu i wywiewu powietrza. Łączny przekrój otworów nawiewnych (przy cokole) i wywiewnych (przy okapie) powinien wynosić 1/1500 powierzchni całej ściany. Należy zwracać uwagę, aby wentylowane były również odcinki ścian między otworami okiennymi oraz ściany parapetowe.

•    Otwory nawiewu i wywiewu powietrza można wykonać poprzez pozostawienie pustych spoin pionowych w jednej warstwie cegieł.

4.    Zewnętrzna ściana osłonowa

•    Zewnętrzna ściana osłonowa w okresie letnim może nagrzewać się do temperatury powyżej + 50 "C. natomiast zimą jej temperatura może spadać nawet do - 25 "G. Wahania temperatury są przyczyną zmian długości ściany osłonowej. Z tego względu zewnętrzna ściana osłonowa musi mieć pionowe i poziome przerwy dylatacyjne, dające możliwość nieskrępowanych zmian długości we wszystkich kierunkach.

•    Murowana ściana osłonowa muru szczelinowego nie może być obciążona stropami. Wysokość ściany osłonowej, przy całkowitym jej oparciu, nie powinna przekraczać 12 m.

•    Odstęp ściany osłonowej od ściany nośnej wynosić może maks. 12 cm. Stężenie ścian wykonuje się kotwami z drutu z nierdzewnej stali w liczbie 5 szt./1 hi? lub kotwami systemowymi.

•    Kotwy stężające ścianę konstrukcyjną ze ścianą osłonową powinny być odporne na korozję. Stosowanie kotew nieodpornych na korozję lub niedostateczne powiązanie obu warstw muru, może doprowadzić do uszkodzeń, a nawet zawalenia się warstwy zewnętrznej.

•    ściany bez szczeliny powietrznej powinny mieć bardzo szczelną zewnętrzną ściankę licującą, jednocześnie przepuszczalną dla pary wodnej. W praktyce oznacza to najczęściej otynkowanie ściany osłonowej tynkiem cementowo-wapiennym.

•    Aby umożliwić odprowadzenie wody na zewnątrz, która ewentualnie przeniknie przez warstwę zewnętrzną muru. należy pozostawić w warstwie zewnętrznej muru otwory i wykonać fartuch z papy bitumiczną na zaprawie cementowej w miejscu podparcia ściany osłonowej na ścianie fundamentowej lub innej podporze. Woda spływając po fartuchu, wypłynie otworami. Podobne zabezpieczenie przeciwwodne powinno być wykonane w nadprożach okiennych.