HPIM1795

Budowa drewnianej ściany szkieletowej

W prawidłom* zaprojektowanej zewnętrznej ścianie szkieletowej wyróżnić można szereg warstw, z których każda spełnia określoną funkcję. Pominięcie którejkolwiek z nich łub zastąpienie Jakimś rue sprawdzonym substytutem, doprowadzić może do szybkiego zniszczenia budynku.

PoniźoJ przedstawiona jest charakterystyka kolejnych warstw ściany szkieletowe), licząc od strony wewnętrznej:

1.    Płyta gipsowo-kartonowa. Tworzy wewnętrzne poszycie ściany zwiększające sztywność konstrukcji budynku. Typowa płyta gipBowo-kartonowa ma grubość 12.5 mm i może być stosowana przy osiowym rozstawie słupków do 40 cm (przy rozstawie powyżej 40 cm należy zastosować dodatkowy ruszt wsporczy lub poszycie podwójne).

2.    Paroizolacja. Przegroda z folii poWetytonowęj używana do ograniczenia przepływu pary wodnej do wnętrza ściany. W klimacie chłodniejszym (np. w Polsce) stosowana Jest po wewnętrznej stronie, w klimacie gorącym i wilgotnym • po zewnętrznej. Zadaniem paroizolacji (właściwszą nazwą byłby .opóźniacz pary") jest zapewnienie powolnego przepływu pary wodnej na zewnątrz budynku. Zastosowana folia musi przepuszczać parę w ilości gwarantującej nfesferoptenie się jej nadmiaru we wnętrzu ściany. Powszechnie stosuje się folię polietylenową grubości 0,15 mm lub fokę aluminiową grubości 0,02 mm. Materiały te mają zdolność przepuszczenia pary wodnej w ilości 45x10* m/s. Częstym błędem jest stosowanie grubych tofi całkowicie blokujących odpływ pary z pomieszczenia.

3.    Drewniana konstrukcja ścian. Konstrukcję ścian zewnętrznych tworzą słupki o przekroju 38x89 mm lub 38x140 mm. łączące podwalinę z oczepem ściany. Słupki ustawia się w rozstawie osiowym 40 lub 60 cm w zależności od przyjętych obciążeń. Szerokość elementów konstrukcyjnych wynosi najczęściej 140 mm. Jest to szerokość nieco ponadwymiarowa ze względów konstrukcyjnych, jednak praktyczna z powodu optymalną grubości termoizołacji. którą montuje się pomiędzy słupkami (alternatywą pozwalającą zmniejszyć przekrój słupków jest dodatkowe ocieplenie od zewnętrz, np. w technologii Jekkiej-mokref)_

4.    Tormoizolacja ściany. Jako materiał izolujący najczęściej stosuje się wełnę mineralną lub szklaną. Nie zaleca się stosowania styropianu, gdyż przy grubości 12-14 cm nie zapewnia prawidłowego oddychania śdany (styropian tej grubości w zbyt dużym stopniu blokuje odpływ pary wodnej).

5.    Poszycie zewnętrzne ściany. Do tego celu stosowana jest sklejka lub wodoodporna płyta wiórowa o grubości wynoszącej około 12 mm. Poszycie zapewnia sztywność konstrukcji i zwiększa izolacyjność akustyczną śdany. Błędem jest zasępienie sklejki deskami, gdyż poszytie takie powoduje zbyt dużą przepuszczalność powietrza przez szpary.

6.    Wiatroizolacja. Jest to materiał paroprzepuszczalny. mający za zadanie zapobieżenie infiltracji powietrza zewnętrznego i wilgoci do środka ściany, przy jednoczesnym zapewnieniu odpływu pary wodnej z wnętrza budynku Paroprzepuszczalnośćwiatroizołacji to około 0.9x1 O*⁴ m/s.

W ścianach szkieletowych wiatroizolacja polega najczęściej na oklejeniu zewnętrznego poszycia ze sklejki wodoodpornej przygotowanym do tego celu specjalnym papierem bltumizowanym. Z kolei w dachach jest stosowana perforowana folia lub włóknina.

7.    Elewacja. Technologia ściany szkieletowej pozostawia bardzo dużą swobodę co do sposobu wykończenia elewacji. Wykończenie może być wykonane na trzy sposoby. Pierwszy sposób (najbardziej popularny) to metoda .lekka-sucha*. a więc wszelkiego rodzaju sidingi, płyty i panele ełewacyjne, mocowane na ruszcie drewnianym. Drugi to murowana ścianka osłonowa. Trzeci sposób to wykończenie metodą „lekką-mokrą", a więc z użyciem cienkowarstwowego tynku na podkładzie z płyt styropianowych. Przy klejeniu styropianu bezpośrednio do poszycia ścian płyty styropianowe powinny mieć rowki na tylnej powierzchni, zapewniające drenaż przeciwwilgociowy.

Szkielet kanadyjski z cienkoprzekrojowych drewnianych elementów konstrukcyjnych

Konstrukcję budynków w technologu lekkiego szkieletu drewnianego (ang wood-tramo building) Sianowi szkielet z cienkoprzekrojowych krwotoków drewnianych. Charakterystyczną cechą takiej konstrukcji jest mały wymiar elementów konstrukcyjnych oraz gęste ich rozstawienie, bez łączy ciesielskich I bez zastrzałów, zastąpionych stężającym Soany dwustronnym poszyciem ze sklejki wodoodpornej. Wszystkie połączenia elementów drewnianych wykonuje się przy użyciu gwoździ lub łączników metalowych. Technologia szkieletowa jest najpopularniejszym sposobem budowania domów mieszkalnych w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, gdzie znana jest od ponad 150 lat. W Polsce stosowanie lekkiego szkieletu drewnianego zostało rozpropagowane dopiero w końcu lat 80. jednak przeszkodę w upowszechnieniu tej technologii stanowi brak rozwiniętego zaplecza produkcyjnego w przemyśle drzewnym.

2.8.b

SZKIELET łUKADYJOl

rozstaw otiomy skptó# wynos 40 cm lub 60 cm.

» nh&ota od przyjętych obciążeń; rozstaw 40 cm jost na tyło praktyczny żo umoMwa wybęnarm posz/Cta z ęfy 9ęso*o±*ftoro*y& boipośrotfnio no konstrukcji, boi nnitu nsporcztgo

tyuntf43

Stfww *900* t 0»WBWM>mg *">”*** .................

pouyw męug M&mmm Matm

Onuc/otoM

X2K

JifiifW

•ormązw-*"* Om K*W¥»Q»|W