Poznaj C++ w$ godziny0227

218 Godzina 15

9: cout « Tablic*[i] [j]« andl;

10: >

11:

12: return 0;13: }

EFEKT DZIAŁANIA:

Tablica[0][0]: 0 Tablica[0][1]: 0 Tablica[l][0]: 1 Tablica[1][1]: 2 Tablica[2][0]: 3 Tablica[2][1]: 4 Tablica[3][0]: 5 Tablica[3][1]: 6 Tablica[4][0]: 7 Tablica[4][1]: 8

ANALIZA:

W linii 4 deklarujemy dwuwymiarową tablicę Tablica. Pierwszy wymiar zawiera 5 liczb całkowitych; drugi dwie. W ten sposób powstaje tablica 5x2. Pokazuje to rysunek 15.4.

Rysunek 15.4

Tablica[5][2]

Tablica 5x2

Wartości są inicjalizowane parami ale nie ma przeszkód aby je połączyć. W liniach 5 i 6 tworzymy zagnieżdżone pętle for. Zewnętrzna pętla odpowiada za zmianę indeksu pierwszego wymiaru. Dla każdego elementu tego wymiaru wewnętrzna pętla indeksuje elementy w drugim wymiarze. Widać to na wydruku, po Tablica [0] [0] następuje Tablica [0] [1]. Indeks pierwszego wymiaru jest zwiększany, gdy indeks drugiego wymiaru osiągnie swoją maksymalną wartość (w tym wypadku 1).

Kilka słów o pamięci

W momencie deklarowania tablicy informujesz kompilator o liczbie elementów, które masz zamiar przechowywać w tablicy. Kompilator rezerwuje podaną liczbę miejsca niezależnie od tego czy miejsce to w całości wykorzystasz czy też nie. Nie ma zatem problemu z deklaracją tablicy jeśli wiesz dokładanie ile elementów potrzebujesz. Wiesz, że szachownica ma 64 pola, wiesz, że nasz wirtualny KOT będzie miał od 1 do 10 małych KOTków. Jeśli jednak liczba elementów jest nieokreślona, to będziesz musiał wykorzystać bardziej złożone struktury danych.

9: cout « Tablica[i] [j)« endl;

10: )

11:

12: return 0:13: }