skanuj0124

Towarzystwo

Towarzystwo Szkoły Ludowej (tsl), organizacja oświat, powstała 1891 w Galicji; jej inicjatorem i pierwszym prezesem był A. Asnyk; w pierwszym okresie działalności (do 1918) TSL zakładało i utrzymywało szkoły elementarne i średnie, szkoły zaw„ seminaria nauczycielskie, kursy dokształcające, bursy i ochronki; szerzyło oświatę wśród dorosłych: organizowało domy lud., biblioteki, czytelnie i kursy dla analfabetów, wydawało i rozpowszechniało wśród ludu popularną literaturę, organizowało wiejskie koła śpiewacze i teatry amatorskie; w niepodległej Polsce koncentrowało swoją działalność na oświacie pozaszkolnej (m.in. niedzielne uniw. lud.); odegrało ważną rolę na terenach pd.-wsch., przyczyniając się do kultywowania kultury poi. i propagując zarazem postawy wolne od nacjonalizmu; istniało do 1939.

Towarzystwo Szkoły Świeckiej, organizacja spoi. powstała 1957 w Warszawie; jego celem było szerzenie zasad wychowania świeckiego (uniw. dla rodziców, kluby dyskusyjne, poradnie, działalność wydawnicza, odczyty); 1969 z polączeniam T.Sz.Ś. ze Stów. Ateistów i Wolnomyślicieli powstało Towarzystwo Krzewienia Kultury Świeckiej.

Towarzystwo Szkół Twórczych, tow. zal. 1989 w Warszawie z inicjatywy liceów ogólnokształcących współpracujących ze szkołą autorską — LX LO w Warszawie D. Nako-necznej (przewodn. T.Sz.T.); T.Sz.T. — jako oddolna inicjatywa — zostało powołane do życia celem wdrażania i upowszechniania innowacji edukacyjnych, by przekształcić tradycyjny, zunifikowany system szkolny w nowoczesne, zindywidualizowane, kształcące wszechstronnie i twórczo centra innowacji edukacyjnych. Do szkół — założycielek należały: I i II LO w Krakowie, VI LO w Radomiu, IV LO w Kielcach, I LO w Rybniku, VI LO w Sosnowcu, XIV LO we Wrocławiu, XXVI LO w Łodzi, I LO w Lesznie, I LO w Łomży, I LO w Płońsku, I LO w Rzeszowie o I LO w Puławach. Do wypracowanych przez nauczycieli — członków T.Sz.T innowacji można zaliczyć: programy indywidualnego kształcenia, rozszerzoną i opisową skalę ocen, koncepcję klas autorskich, szkoły letnie i zimowe, intensyfikację nauczania języków obcych w klasach dualnych, uspołecznienie szkół, w tym powołanie międzyszkolnej Rady Rodziców i Rady Uczniowskiej, organizowanie ogólnopolskich, wojewódzkich oraz szkolnych konferencji metodycznych, seminariów, spotkań dyskusyjnych oraz powołanie dla

m

uczniów ze szkól podstawowych Kliiliól# Promocji Talentów.

D. NAKONECZNA Jakim być? Kim być? Czyli o 111111$ rządności w Szkotach Twórczych, Warszawa 1999,

Towarzystwo Tajnego Nauczania, ni*

legalna organizacja oświat., zal. 1894 w Kfó; lestwie Pol.; kierowana przez C. Śniegocką,

Towarzystwo Wiedzy Powszechna!,

stowarzyszenie zal. 1950 w Warszawą w miejsce rozwiązanego Tow. Uniwersytetów Robotn. i Lud.; rozwija działalnołć oświat, i kult. wśród dorosłych, gl. popran uniwersytety powsz., odczyty, wystawy, klu< by; od 1982 czł. Międzynar. Rady Oświaty Dorosłych.

Trempała Edmund (ur. 16 XI 1927, Kościerzyn Wielki), pedagog; prof. WSP w Bydgoszczy, 1974-78 rektor; zajmuje się problem* mi pedagogiki społecznej i opiekuńczej ora* systemowym podejściem w badaniach nad pracą wychowawczą w różnych środowiskach; gl. dzieła: Integracja podstawowych środowisk wychowawczych a rezultaty pracy pedagogicznej szkoły (1969), Wychowanie w środowisku szkoły (1974), Wychowanie zintegrowane w środowisku szkoły (1976), Edukacja równoległa (1990).

trening grupowy, metoda zaprogramowanych oddziaływań psychol. wykorzystująca interakcje grupowe do wprowadzania zmian w funkcjonowaniu jednostek, stosowana wobec osób zdrowych psych, (w przeciwieństwie do psychoterapii nastawionej na leczenie jednostek z zaburzeniami emocjonalnymi).

Celem oddziaływań może być: 1) indywidualny rozwój uczestników grupy treningowej — lepsze poznanie i rozumienie siebie oraz innych ludzi, wzrost umiejętności ważnych w kontaktach z ludźmi (gt. umiejętności komunikowania się i rozwiązywania konfliktów), rozwój zdolności nawiązywania bliskich, głębokich relacji z innymi, uczenie się na podstawie osobistych doświadczeń; 2) zdobycie umiejętności wywierania wpływu na aktywność innych osób, doskonalenie zdolności stymulowania rozwoju możliwości twórczych u podwładnych. Trener prowadzący grupę wprowadza (zazwyczaj) zaprogramowane ćwiczenia dostarczające uczestnikom nowych doświadczeń, symulujące rzeczywiste zdarzenia w kontaktach interpersonalnych (może też być wyłącznie komentatorem wydarzeń zachodzących między uczestnikami treningu), stwarza członkom grupy warunki psychol. bezpieczeństwa, wprowa-m

normy (otwartego komunikowania się, udzielania tzw. informacji zwrotnych itp.) ni.iz wartości (autonomii ludzkiej, postawy lwórczej).

W zależności od charakteru pełnionych za-il.iń i sposobów kierowania zdarzeniami zachodzącymi w grupie, trening przyjmuje określoną formę: 1) treningu asertywności (kształtowanie umiejętności wyrażania własnych myśli, uczuć i pragnień w sposób otwarły i stanowczy oraz równoczesnego respektowania myśli, uczuć i pragnień partnera), .!) treningu interpersonalnego (uczenie się lepszego rozumienia innych ludzi, doskonalenie umiejętności nawiązywania satysfakcjonujących relacji międzyludzkich), 3) treningu wrażliwości (uwrażliwianie uczestników na bodźce, komunikaty pochodzące ze świata wewn. i zewn.). Sesje grup treningowych, złożonych zwykle z 6-18 uczestników, trwają krócej niż sesje psychoterapeutyczne, odbywają się kilka razy w tygodniu lub podczas jednego, tzw. maratonowego (np. tygodniowego) spotkania.

Trening grupowy ma zastosowanie zwł. jako metoda szkolenia reprezentantów zawodów wymagających umiejętności kontaktowania się z innymi ludźmi: psychoterapeutów, psychologów, lekarzy, pielęgniarek, nauczycieli, wychowawców, menedżerów.

trening umiejętności społecznych, jedna z form terapii zaburzeń psych., oparta na teorii uczenia się; polega na uczeniu (za pomocą specjalnych programów) umiejętności niezbędnych dla właściwego współdziałania z innymi ludźmi i zapewnienia sobie koniecznego oparcia spot.; umiejętności mogą być proste (np. gesty powitania, kontakt wzrokowy z rozmówcą) lub złożone (np. podejmowanie decyzji); podstawową techniką t.u.s. jest odgrywanie przez ćwiczących realnych sytuacji.

treść kształcenia, całokształt podstawowych wiadomości i umiejętności z dziedzin nauki, techniki, kultury i praktyki spot., przewidziany do opanowania przez uczniów podczas ich edukacji w szkole.

tytuł

Truchim Stefan (ur. 1896, zm. 1967), historyk wychowania i kultury; specjalista w zakresie historii wychowania i organizacji szkolnictwa, filozofii, bibliotekoznawstwa; od 1933 prof. Wolnej Wszechnicy Pol. w Łodzi; od 1945 prof. Uniw. Łódź.; gł. dzieła: Atlas histońi kultury i sztuki od staroegipskięj do sztuki polskiej XIX w. (1935), Historia szkolnictwa tu Polsce (1938), Historia szkolnictwa i oświaty polskiej w Wielkim Księstwie Poznańskim 1815-1915 (t. 1-2 1967-68).

twórczość pedagogiczna -> nowatorstwo pedagogiczne.

tyflopedagogika [gr. typhlós 'ślepy’], dział -+ pedagogiki specjalnej zajmujący się zagadnieniami wychowania i kształcenia dzieci niewidomych i niedowidzących.

tytuł naukowy, tytuł profesora określonej dziedziny nauki bądź sztuki, nadawany przez Prezydenta RP; tytuł naukowy może być nadany osobie, która uzyskała stopień nauk. doktora habilitowanego i od chwili uzyskania tego stopnia wydatnie powiększyła swój dorobek nauk. oraz posiada poważne osiągnięcia dydakt.; czynności postępowania w sprawach o nadanie tytułu nauk. kończą się uchwałami uprawnionej rady dotyczącymi: wszczęcia postępowania, wyznaczenia recenzentów (co najmniej trzech) oraz poparcia wniosku o nadanie tytułu; po podjęciu uchwały popierającej wniosek rada przesyła dokumentację do Centralnej Komisji do spraw Tytułu Nauk. i Stopni Nauk., która przeprowadza postępowanie w przedmiocie przedstawienia kandydata do tytułu naukowego. Uzyskanie tytułu profesora — obok zaszczytu w środowisku akad. — umożliwia ubieganie się o stanowisko profesora zwyczajnego, recenzowanie wniosków profesorskich; jest również niezwykle ważne z perspektywy uczelni czy wydziału, ponieważ pewne uprawnienia zależą od zatrudnienia odpowiedniej liczby profesorów tytularnych (por. -> stopień naukowy).