IMG591

20    MAC1KI PffiOZYŃSK!

*> |»ktwsw} redakcji poematu stanowić argument przeciwko zrywaniu Starów, iim? zaś tylko w stęp do < j medium j:K3tś\vięróhegń Dfcnhoffowi.

jak się wydaje, Jwiewicz opowiedział się w rokii 1731 po Stronic l ii-huIm. ks /. wekomeczme króla, skon* w Nimfie przepowiada! koronę Augustowi Aleksandrów t {jarntryskierini, Wobeę złego sianu zdrowia Augusta III i ttłnttżących się wówczas spc4atlacji odnośnie do przyszłej elekcji tego rodzaju scenariusz nic mustal wyilawać się nieprawdopodobny W wydaniu z roku 1753 odj smarów fragmenty llefleksyjduchnu^yrh stracić swój pierwotny kontekst połityram komika przeszła w tym czasie <ki opozycji, ajumewicz zał nogal o przychylność księcia Michała Ka/i-•iHerita „Hybeńki” Radziwiłła. próbującego na pr/ekunie lat czterdziestych t piętróżttsiąlych skonstruować własne stronnictwo polityczne.

Kłułem uzupełnienia wypada stw jejdzić, ze łączenie form religijnych na- tyłku / satyrą obyczajową. lecz także z aktualnymi treściami politycznymi czy wręcz pn ąiagatu k tw y mi było w XVII c/v \Mlł w zjawi-sktetn na tyle powszeęłinyttń f*‘ nic ograniczało śię wyłącznie do sfery kstawtlzkjsiwa i literatury religijnej, Najł«tnł/»ej wyrazisty przy kład sta-bróssą tu |cterozne. parodie i ni.) adajwacje tekstów religijnych, przy ca m rac chodzi tyłku o hmJmodif polską-^<*spazjanł» kochow skwgo, lecz przeiłe wszystkim o całkiem sporą grupę utworów pisanych na potrzeby doraz -raj agitacji poetycznej, jak choćby kok-jne parodie \itnfiiiu « Ihńskiej w asasM* potopu *-zw«ró/kłrgo skierowane {ir/rerwki.i Karolowi X. później ~ ptJĆteis rokoszu ł .nlsaiunJtiego — fik* króla pokkń-go Jana Kazimier/a a w tsntiMb kotifedcrmji tóigówięjauj - nawet do caney Katarzyny⁺¹ i^yłyitęzę jazeioltki tekstów rełigąnych y»ow stawały jeszczfe w czasach krokstwa lółskiego. m.m zwrócona przeciwko I lanci-zkowi Ksuwerc-mu Ituickc iiHJ-ł nkskieinu i Haiłzw Vki»Musłracvjnej parodia prologu kwangdtt według iw lana. nawiązująca zresztą do w c/eśtuejszych w zorów anty > targów ick icłi

jak wiąt praktyka pisarska Jons wir/a nie iłowania łaja wydawać ,się jego w-pó /rsnym rzeczą mcwiaó-iwą. n«s« jeśli może wzhuiłzac pewne obiekcje z pctypełtiywy <i/»siejs/ego czytelnika, uważającego pe-dąróyt zim* (skł/idattn- IWh wb od Kościoła za rzecz «*./>-wiatą. To

jednak. *»* narusza obt-enie oUswią/ujucc standardy.. wówczas stanowiło ** Vj. rtą*. Kd<l»*<ii śtiyWtrj w kMiiww-ihti, ayzt> R 217 lit, l, ,'J.tr „Motflitwii

tltu jf,anw^ kttWłi*. JfJKl- m ^Vłffi(łHlf|tU,    ^ «n*ę HMtjf .

JltYYJfił! -i$pl UUO W*$4kJI łtfcry "l

vm TOAlJ/FNlK DO I ipi BY    2 \

jedynie konsekwencję ujmowania rzeczywistości w jednolitych strukturach ś wiatop* >glą< ło wych •

fóra zatem na krótkie podsumowanie: Refleksyje duchowne istotnie cechu ję pewna heterogeoiozność tay też raczej niespójność, będąca jednak wtórną konsekwencją wyeksponowania wątków w literaturze nurtu dem-niłale nurnik stale obecnych, lecz drugoplanowych. nie zaś łączenia w jedną całość elementów do siebie nieprzystających. Implikowane przez tekst poematu postulaty odnoszą się przez to nie tylko do sfery moralności prywatnej. lecz także - akty w ności politycznej, W ten sposób niejednorodność struktury utworu przeczy twierdzeniom .Antoniego Czyża, jakoby Junie-wk z {aaktykował sjjeęyłtczne lyluaiy dehumanizacji adresata wypowiedzi. sjiniw adzajtjc go do „duszy stworzonej , bytu ułomnego i skazanego ti« itteudminny nadkład. Hefleksyje duchotme nic są hałucynacyjnyin -zapisem nieistiwenia", ich boba (erem nie jest fantom o wątjiliwym statusie ont«4og«vnytn, lecz żywy człow ięk, ujmowany we wszy st kici i przejawach swojej aktywiiości'; jako chrześcijanin, mający rroslee prasie wszysikint Ó zbawieniu duszy, ale także jako członek rodziny czy obywatel, którego tmwutnośrią jest brać udział żarowi 10 w życiu sejmikowy!n, jak i w kant-. {Hiujaeh wojennych. Paradpksiiłnie więc /auważaiiUi z dzisiejszej jierspek-tvwy 1 jeterogetuezni>.śó tekstu staje się wyrazem jedra*lnęj wizji ładu aniro-[»»|ogh/ia*go i polityczni'go. A/ecalosc jsidjiocządkowaitii została koncepcji rełigunej. to u zakonnika nie |h>wuum> sjiecjalnie dziw ić.

Na zakończenie wyjiada jioswięctc' jeszcze chwilę u u agi kwestii od-bioru poesnaui księdza Jtutkwicza W roku 1731 „Kuiici¹ Polski' donosił:

Z %iarwfiwv, d |D srpismłinś U {łoWbiiy | Ojjaei] Junrwm, jtauŁik HfdłMATi    pttlskicj, dłUd 14    j k>b’j/kc ift (HtniUiiy mumii

tfłivtuk>"świi| Hejhkmj* (iucłuM4'Ht\ ini w-ytlaiuf, a    Jt*jruJijś|ti

(.#aiit^»t>rrńj«*^t j _:*&r«!yi k*>r|«>iuit*j|. t^l> k«*warw|_> tn f^rfu srtiźin klwttwowiłw: pfifut    fx»tilutłh '

ktts/łrfan« wrskn^o i S2«iw»j    łwdełi-

tkfsliiPjfó tłjyiych    ^|W Ui»kł«łK3M    kłtt-

H? (u ftftti# Otl    kf4\‘/3»*j jł^k}|łt{uś|i'i wditłęCIIIK’ |>r/>^Tv. ⁴‘

NoWkłi tu |M»zwahi wv/nur/vc* «"/hs pierus/ego wytkłiia ulwom na okn^s |jt>riił^«l/Y hMhtu Lsi^/rwj. któr\ tnihyl się iłina 11 MI I73 t t_? a w-spo-imuai!i| <iatą 14 l\ Vio/iut*js/ii w \łiaj*^% się jednak imui kwt^sua ga/ria