Untitled3 (7)

132 Ekonomia alternatywna

* nurty ekonomii instytucjonalnej lub szeroko wykorzystujących kategorię instytucji w swoich analizach

Wykres 1. Nurty ekonomii instytucjonalnej

Źródło: opracowanie własne

Instytucjonalizm, zapoczątkowany przez Thorsteina B. Veblena, Wesleya C. Mitchella i Johna R. Commonsa (por. podrozdział 8.2), przeżywał swój okres świetności na przełomie wieku XIX i XX i w pierwszych dwóch dekadach wieku XX. Potem uważany był za ginący kierunek myśli ekonomicznej. Odrodzenie instytucjonalizmu nastąpiło po II wojnie światowej, co było zasługą Gunnara Myr-dala i Johna K. Gałbraitha (por. podrozdział 8.3). Obaj podkreślali, że ekonomia jest nauką moralną i nie może uciec od wartościowania.

Skuteczniejszą od odrzucenia podstaw ekonomii głównego nurtu metodą wzbogacania ekonomii akademickiej okazała się propozycja swego rodzaju syntezy ekonomii neoklasycznej i instytucjonalizmu, zaproponowana przez nową ekonomię instytucjonahTą^por. podrozdział 8.4). IcTwłaśnie ekonomiści tego nurtu (Ronald Coase, 01iver Williamson, Douglass North, Steve Pejovich^!) dokonali przełomu w mikroekonomii, tworząc nową teorię przedsiębiorstwa i porządku gospodarczego. Nowa ekonomia instytucjonalna przekonała, jak się zdaje, większość ekonomistów, jak duże znaczenie w gospodarce mają instytucje, od których zależy wielkość kosztów transakcji (jak wykazał D. North, w krajach wysoko rozwiniętych mogą one sięgać 50% produktu krajowego brutto).

Przedstawiciele ekonomii głównego nurtu odnoszą się do instytucjonalizmu raczej lekceważąco. W podręczniku Economics wydanym w roku 1980 Paul Samuelson

¹ Brak danych dotyczących daty urodzin.