3582277164

Zgodnie z zapisami Krajowego Programu Rozwoju Ekonomii Społecznej, ekonomia społeczna w roku 2020 stanowić będzie ważny element polityk publicznych, przyczyniający się do wzrostu zatrudnienia, spójności społecznej oraz rozwoju kapitału społecznego. Jest to cel nadrzędny polityki wspierania rozwoju ekonomii społecznej. Oznacza to, że rozwój ekonomii społecznej służy realizaqi kluczowych celów rozwojowych kraju, sformułowanych winnych dokumentach strategicznych.

Krajowy Program Rozwoju Ekonomii Społecznej powstaje w konkretnym kontekście strategicznym. Podstawowym punktem odniesienia dla dokumentu jest Długookresowa Strategia Rozwoju Kraju, Polska 2030, Trzecia fala nowoczesności, Strategia Rozwoju Kraju 2020, jak też dziewięć zintegrowanych strategii horyzontalnych.

Długookresowa Strategia Rozwoju Kraju - Polska 2030. Trzecia fala nowoczesności

Strategia Rozwoju Kraju 2020

Aktywne społeczeństwo, konkurencyjna gospodarka, sprawne państwo

W Długookresowej Strategii Rozwoju Kraju w filarze Innowacyjność, w ramach priorytetu Kapitał Ludzki, wskazano jako cel strategiczny osiągnięcie dobrobytu poprzez pracę dzięki wsparciu aktywności edukacyjnej i zawodowej oraz powszechny dostęp do usług publicznych na każdym etapie żyda. Zdefiniowano również pięć celów szczegółowych, wśród których znalazł się cel szczegółowy Poprawa spójności społecznej. Wskazano w nim wyraźnie, iż wspieranie wzrostu liczby pracujących jest również jednym z trzech głównych priorytetów Unii Europejskiej w perspektywie 2020 roku. W dokumencie prezentującym strategię gospodarczo-społeczną UE do roku 2020 stwierdza się, iż rozwój sprzyjający łączeniu społecznemu polega na wspieraniu gospodarki charakteryzującej się wysokim poziomem zatrudnienia. Takie priorytety w zakresie polityki społecznej pozwolą na zmianę logiki jej realizaqi: zamiast reagować na zróżnicowania dochodowe powinna ona zmniejszać, nabywane na rożnych etapach żyda, deficyty będące przyczyną większośd problemów społecznych. W wielu przypadkach deficyty te powodują trudności w podejmowaniu zatrudnienia lub też pracę poniżej aspiracji, co z kolei prowadzi do niewykorzystywania potencjałów poszczególnych ludzi, w czego efekcie rośnie narażenie na ubóstwo. Poprawa spójności społecznej wymaga również stworzenia powszechnie dostępnego systemu usług publicznych ukierunkowanych na wspieranie radzenia sobie z deficytami, prowadzące do podjęcia zatrudnienia oraz ograniczenia zakresu wykluczenia społecznego. Jednocześnie w przypadku osób nie mogących czerpać dochodów z pracy, poprawa jakośd ich życia nastąpi poprzez przebudowę i zwiększenie efektywnośd systemów zabezpieczenia społecznego, tak aby uzyskiwały one większe niż do tej pory wsparcie. Ponadto konieczne jest dalsze rozwijanie instrumentów z zakresu ekonomii społecznej oraz znalezienie właściwego miejsca w systemie polityki społecznej dla spółdzielni soqalnych, mogących odgrywać większą niż obecnie rolę w zwiększaniu aktywności społecznej i zawodowej osób znajdujących się w

str. 15