3582323148

1. Kolarstwo - kinematyka, dynamika, metody badań.

Systematyka ruchu: ruch lokomocyjny, cykliczny, z wykorzystaniem mechanizmu, który służy do przenoszenia sił napędowych mięśni kolarza na podłoże.

Zasadnicze siły - dynamika pracy kolarza:

Siły hamujące: siła tarcia (ok. 0,5N/1 kg masy), opór powietrza (zależy od prędkości kolarza)

Siły napędzające: siła mięśni

Utrzymanie stałej prędkości na rowerze wymaga pokonania siły tarcia równej ok. 4 N. Przy prędkości 15 km/h siła oporu powietrza jest równa ok. 4 N, zatem całkowita siła oporu, jaką trzeba pokonać wynosi ok. 8 N. To oznacza konieczność wydatkowania energii ok. 8000 J na pokonanie 1 km.

Oznacza to, że jazda na rowerze jest jednym z najbardziej ekonomicznych sposobów pokonywania dystansów (np. bieg - ok. 100000 J/l km).

Łatwiej jest utrzymać równowagę na rowerze jadącym ze znaczną prędkością niż na stojącym w miejscu. Doświadczalnie można stwierdzić, że rower jadący posiada pewną stabilność własną. Maksymalna siła, z jaką kolarz może działać na pedały jest równa jego ciężarowi.

W kolarstwie wyczynowym największe znaczenie ma minimalizacja oporów ruchu. Służą temu: wygięcie kierownicy, właściwe stopy użyte do konstrukcji roweru, specjalne opony, pełne koła (od 1984 r.) - eliminacja turbulencji i zawirowań powietrza wokół szprych.

Przy prędkości ok. 50kra/h opór powietrza stanowi 90% siły oporu, jaką musi pokonać kolarz. 2/3 oporu aerodynamicznego generuje sam kolarz - stąd odpowiedni ubiór - kask, kostium i buty. Stąd też obniżona, aerodynamiczna pozycja zawodnika.

2. Biomechanika w ergonomii.

Ergonomia - dyscyplina zajmująca się problematyką dostosowania warunków pracy do fizycznych i psychicznych możliwości człowieka oraz człowieka do warunków pracy.

Celem dostosowania jest zachowanie optymalnego bezpieczeństwa i higieny pracy przy maksymalnej jej wydajności.

Określana jest bardzo często jako: interdyscyplinarna nauka, zajmująca się przystosowaniem narzędzi, maszyn, środowiska i warunków pracy do anatomicznych i psychofizycznych cech człowieka, zapewniając sprawne, wydajne i bezpieczne wykonywanie przez niego pracy, przy stosunkowo niskim koszcie biologicznym.

Projektując układ należy pamiętać, że człon biologiczny - człowiek - charakteryzuje się nadanymi przez przyrodę, a opisanymi przez ergonomię i nauki towarzyszące - cechami i możliwościami. Są one w określonych, wąskich granicach stałe i nie można ich zmieniać. To drugi człon układu, maszyna, dostosowywany jest w procesie projektowania ergonomicznego do człowieka.

Mocn&nt qvący podczas cafowęcm

Momari gnący podcraa pcńsuu* D

Silą podczas pctimu

T

Sife)    prostego

jwny brzusznej

postawnir4.v

OtKt&M* trzonu

Zmiany oddziaływania sił i momentów sił podczas ciągnięcia i pchania wózka