3582326927

(ekologia w stosunkach międzynarodowych):

Powietrze i wody mają wymiar międzynarodowy, gleby zaś pozostają w gestii państw. W 1969 roku sekretarz generalny ONZ Uthant (Birma) na XXII Sesji ZO ONZ wygłosił tekst „człowiek i jego środowisko", w którym wyraził zaniepokojenie środowiskiem naturalnym i to był początek powstania problematyki na temat środowiska na forum międzynarodowym.

Środowisko naturalne - środowisko składające się z 3 elementów: litosfera (podłoże skalne, górzyste); hydrosfera (woda); atmosfera (powietrze). Z tym pojęciem skorelowane jest pojęcie środowiska geograficznego, które składa się z 3 elementów: organiczny (fauna - zwierzęta i flora - rośliny); nieorganiczny (podłoże skalne); pośredni (gleba).

W 1972    roku w Sztokholmie pojawiła się definicja monitoringu

środowiskowego - to takie działania, które identyfikują źródła zagrożeń, ograniczenia ich, ścisła wymiana informacji pomiędzy krajami, neutralizacja zanieczyszczeń.

1975 rok - przy ONZ powstał program UNEP (Program Narodów Zjednoczonych ds. Środowiska Naturalnego) w Nairobi. Wprowadzono GEMS (światowy system monitoringu środowiska naturalnego). Polegał na definicji sztokholmskiej. Kraje socjalistyczne nie przystąpiły do GEMS.

Kraje socjalistyczne utworzyły własny system GSMOS (globalny system monitoringu środowiska naturalnego).

Koordynacja w zakresie ochrony wód morskich (hydrosfera):

1954 rok (Londyn) - konwencja o zakazie zrzutów olejowych do morza.

1962 rok (Visby I) - konwencja o ochronie wód Bałtyku (Visby to główne miasto Borholmu).

1962 rok (Bruksela) - konwencja o odpowiedzialności w zakresie eksploatacji statków o napędzie nuklearnym

1970 rok (Yisby II) - konwencja o ochronie wód Bałtyku.