1109145052

Materiały do ćwiczeń z parazytologii

a.    metoda Fulleborna - nasycony roztwór NaCl,

b.    metoda Fausta - 33% ZnS0₄

materiał do badania pobiera się z powierzchni płynu i bada pod mikroskopem;

3.2.2. sedymentacyjne - cysty i jaja wykrywa się w próbce kału wymieszanej z płynem lżejszym od elementów poszukiwanych (woda, siarczan sodowy z dodatkiem eteru):

metoda Rivasa - 5% kwas octowy i eter, bada się osad z dna probówki po odwirowaniu płynu;

4.    Ksenodiagnostyka

a.    wstrzyknięcie krwi badanej osoby zwierzętom laboratoryjnym (myszy, szczury) dla namnożenia;

b.    skarmianie pluskwiaków krwią człowieka badanego na obecność Trypanosoma cruzi - jeżeli człowiek jest zarażony, pierwotniaki rozmnażają się w jelicie świdrowców i łatwo je wykryć;

5.    Metody hodowli in vitro na sztucznym podłożu

6.    Metody immunologiczne

a.    immunofluorescencyjne - pozwalające przy użyciu mikroskopu fluorescencyjnego wykryć cysty lamblii, pełzaków, toksoplazmę, które fluoryzują po wyznakowaniu przeciwciałami sprzężonymi z fluorochromem;

b.    immunoenzymatyczne - bardzo czułe i swoiste, przystosowane do oznaczania przeciwciał i krążących antygenów rozpuszczalnych m.in. do wykrywania koproantygenu lamblii. Wyróżniamy antygeny strukturalne, czyli somatyczne pasożyta, ujawniające swą aktywność, gdy pasożyt jest fago-cytowany i antygeny fizjologiczne, czyli metaboliczne (często o charakterze enzymów) uwalniane przez pasożyty do organizmu żywiciela na skutek czynności fizjologicznych pasożyta;

7.    Metody biologii molekularnej - są czułe i swoiste; polegają na wykrywaniu DNA pasożyta. Technika łańcuchowej reakcji polimerazowej (ang. Polymerase Chain Reaction - PCR) umożliwia wykrywanie i identyfikację różnych pasożytów. Polega na zwielokrotnieniu, czyli amplifikacji, sekwencji nukleotydowych specyficznych dla tych organizmów. Można w ten sposób badać zarówno próbki kliniczne (np. krew, kał) pochodzące od człowieka, jak i przenosicieli pasożytów (np. komary).

Podczas wykrywania pasożytów pod mikroskopem mogą zaistnieć pomyłki związane z obecnością w materiale badanym różnych elementów, które przypominają cysty lub jaja pasożytów. Mogą to być pyłki, mikroskopijne włoski roślin, zarodniki grzybów, ziarna skrobi, kropelki tłuszczu lub nawet pęcherzyki powietrza, np. nitkowate artefakty mogą sugerować obecność mikrofilarii.

9. Zasady wymowy nazw łacińskich (zlatynizowanych)

1.    Samogłoskę „y” na początku wyrazu oraz między dwiema spółgłoskami wymawia się jak , j”, w innych połączeniach zachowuje swoje brzmienie: np. Yerynia.

2.    Dwugłoski „ae” i „oe” wymawia się jak „e”, o ile nie zastosowano dierezy nad drugą sylabą, „oe”, „ae”, np. Entamoeba, maxillae, Aedes.

3.    Głoskę „ph” jak f, np. Siphonaptera, phylum.

4.    Głoskę „rh” jak „r”, np. Trypanosoma rhodesiense.

5.    Głoskę „th” jak „t”, np. Platyhelminthes, thorax.

6.    „sh” jak „sz”, np. Leishmania.

7.    Spółgłoska „c” zachowuje swoje brzmienie przed „e”, „ae”, „oe”, „i”, „y”, np. acetabulum, Fasciola, Cimex, Dicrocoelium, natomiast w pozostałych przypadkach wymawia się ją jak „k”, np. Culex, Insecta, alloscutum, coxa, ctenidium, Musca.

8.    Głoskę „v” wymawia się jak „w”, np. vermicularis, vivax.

U