10
elektronów. Dzięki takim rozwiązaniom konstrukcyjnym, za pomocą skaningowego środowiskowego mikroskopu skaningowego możliwe jest badanie mokrych, zaolejonych, brudnych i nieprzewodzących próbek w ich naturalnym stanie bez modyfikacji czy specjalnego przygotowania. Przy obserwacji preparatów nieprzewodzących można więc pominąć etap napylania materiałami przewodzącymi.
Preparatyka obiektów do obserwacji w SEM
Zastosowanie wiązki elektronowej do badań mikroskopowych narzuca konieczność odprowadzenia ładunku elektrycznego z powierzchni obserwowanej próbki. W związku z tym materiał powinien być przewodzący, gdyż w przeciwnym wypadku nieodprowadzenie padających elektronów powoduje gromadzenie ładunków ujemnych na powierzchni. Następuje hamowanie i odpychanie wiązki pierwotnej prowadząc do zniekształceń obrazu. Z tego powodu obserwowanie materiałów nieprzewodzących w konwencjonalnych mikroskopach (np. ceramika, materiały sztuczne) nastręcza pewnych problemów. Powierzchnię materiału nieprzewodzącego należy pokryć cienką warstewką materiału przewodzącego (np. C, Au, Al.) poprzez próżniowe naparowanie.
W komorze konwencjonalnego mikroskopu skaningowego panuje wysoka próżnia, stąd niektóre preparaty nie nadają się bezpośrednio do badań, gdyż uległyby zniszczeniu (np. tkanki, komórki).
W mikroskopach typu ESEM próbki nieprzewodzące lub zawierające wilgoć mogą być obserwowane bez specjalnych przygotowań.
Wielkość próbek jest ograniczona wielkością komory preparatowej, (max. średnica próbki 5 cm, wysokość 3 cm).
Do analizy jakościowej i ilościowej EDS wymagane są próbki lite, o odpowiednio dużej objętości i płaskiej powierzchni (obszar generowania charakterystycznego promieniowania rentgenowskiego ok.1 pm głębokości).
• Określanie: morfologii powierzchni, wymiarów ziaren i rozkładu wielkości ziaren, średnicy włókien, jednorodności materiałów, wielkości porów;
• Kontrola procesów technologicznych;
• badania: przełomów, procesów spiekania, materiałów biologicznych.