Czesław Miłosz (Ur. 1911)

Poeta, eseista, powieściopisarz, tłumacz poezji i Biblii. Urodził się w
Szetejniach na Kresach - dziś ziemi litewskiej. Ukończył studia prawnicze w
Wilnie. Współzałożyciel grupy poetyckiej Żagary. Debiutował w 1930 r. Przed
wojną wydał dwa tomiki: "Poemat o czasie zastygłym" (1933) i "Trzy zimy"
(1936). Dwukrotnie wyjeżdżał na stypendia do Paryża (1931, 1934-1935). Pracował
w Polskim Radio najpierw w Wilnie, a od 1937 - w Warszawie. Okupację spędził w
Warszawie, wydając konspiracyjnie własne utwory pod pseudonimem Jan Syruć oraz
antologię poetycką "Pieśń niepodległa".
Po wojnie pracował w dyplomacji, najpierw w USA, potem w Paryżu. W 1951 r.
odmówił powrotu do kraju, uzasadniając swą decyzję w artykule "Nie" (druk. w
"Kulturze" 1951 r. nr 5). Mieszkał najpierw w Paryżu, a od 1961 r. osiadł w
Berkeley, prowadząc wykłady z literatury polskiej na Uniwersytecie
Kalifornijskim. Otrzymywał prestiżowe nagrody literackie, zwieńczone w 1980 r.
Nagrodą Nobla i doktoratem honoris causa na KUL-u w Lublinie.
Polska publiczność znała tylko jeden tom poezji Miłosza - "Ocalenie" (1945). Na
następne krajowe wydanie czytelnicy czekali aż do 1980 r., kiedy pojawiły się
szare i skromne tomiki drugiego obiegu i "Wiersze wybrane" (PIW 1980).
Wydał na obczyźnie wiele książek poetyckich, dwie powieści ("Dolina Issy" i
"Zdobycie władzy"), tomy esejów, z których najważniejsze to "Zniewolony umysł"
(1953), "Rodzinna Europa" (1959), "Ziemia Ulro" (1977) oraz przekłady
biblijne.
Klasyk poezji polskiej i poeta klasycyzujący, poeta tradycji i prawdy, ciągle
odgrywa najistotniejszą rolę jako punkt odniesienia dla młodszej generacji
poetów.