2210689855

Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie jest uczelnią edukującą, we wspomnianym instytucie, w dużej mierze w zakresie komunikacji społecznej (polonistyka)[4] i kulturo- oraz medioznawstwa.

Swoje obserwacje modeluję na przykładzie i na potrzeby kursu „Elementy poetyki”, przeznaczonego dla in spe kulturoznawców[5]; z pewnymi zastrzeżeniami można je, moim zdaniem, odnosić również do kursu „Poetyka z elementami teorii literatury” dla studentów polonistyki, zważywszy na względne podobieństwo obu tych audytoriów, oraz ekstrapolować na całość metodyki uniwersyteckiego nauczania poetyki. Oczywiście, pamiętać trzeba, że polonistycznym wymogiem jest znajomość poetyk historycznych, a w przypadku studentów kulturoznawstwa chodzi raczej o wykształcenie narzędzi fortunnej lektury tekstu.

Mniej szczegółowo zajmę się kursem teorii literatury, gdyż, po pierwsze, ten ostatni realizowany jest w układzie zdeterminowanym chronologią szkół teoretycznoliterackich, po drugie zaś (i ważniejsze) dlatego że przyjmuję, iż prowadzone kursy poetyki korelują dodatnio z używanymi w praktyce akademickiej podręcznikami, te zaś - mniej czy bardziej jawnie - wyrażają inspirujące je teorie literatury[6]. Do lat 90. xx wieku wykorzystywano - na potrzeby kursu nazywającego się wówczas „Poetyka dzieła literackiego” - podręczniki takie jak Poetyka stosowana Bożeny Chrząstowskiej i Seweryny Wysłouch (wiele wydań; pierwsze: 1978) oraz Zarys poetyki Ewy Miodońskiej-Brookes, Adama Kulawika i Mariana Tatary (wiele wydań; pierwsze: 1972); rzadziej używany był Zarys teorii literatury Michała Głowińskiego, Aleksandry Okopień-Sła-wińskiej i Janusza Sławińskiego (wiele wydań; pierwsze: 1962), a w stopniu znikomym - Poetyka. Wstęp do teorii dzieła literackiego Adama Kulawika (trzy wydania; pierwsze: 1990). Jednak wraz z objęciem przez tego ostatniego funkcji kierownika tutejszej Katedry Teorii Literatury wspomniany podręcznik stał się najpowszechniej używaną pomocą naukową, jak się wydawało, najbardziej systematycznie wykładającą treści poetologiczne. Od momentu swojego ukazania się w 2011 roku status taki ma Poetyka. Przewodnik po świecie tekstów Doroty Korwin-Pio-trowskiej; kilka lat wcześniej z nazwy kursu znikło także dookreślenie: „dzieła literackiego” [7].

[4]    Kształcimy także przyszłych nauczycieli polonistów oraz edytorów. Dużą popularnością cieszą się studia polonistyczne o profilu logopedycznym, których adepci w swoich fachowych kompetencjach mniej uwzględniają wiedzę i umiejętności poetologiczne i, stosownie do tego, mają także mniejszą potrzebę ich uzyskania.

[5]    Chodzi o osoby studiujące na kierunku „Kulturo-znawstwo i wiedza o mediach”. Kurs poetyki przewidziano dla nich w pierwszym semestrze studiów licencjackich.

[6]    Zob. S. Balbus, op. cit., s. 10 n.

[7]    Jeśli chodzi o teorię literatury, to dawniej w funkcji podręcznika używano pracy H. Markiewicza Główne

problemy wiedzy o literaturze (wiele wydań; pierwsze: 1965), z towarzyszeniem wyborów polskich i obcych tekstów źródłowych pomieszczonych w zbiorach: Problemy teorii literatury (poszczególne serie i wydania; pierwsze - z 1.1987 [seria 1 i 2], 1988 [seria 3] i 1998 [seria 4]), Teoria badań literackich za granicą. Antologia, wybór, wstęp, koment. S. Skwarczyńska, 1.1, cz. 1-2; t. 2, cz. 1-4 (poszczególne tomy i części wydawane w 1.1965-1986) oraz Współczesna teoria badań literackich zagranicą. Antologia, oprać. H. Markiewicz, 1.1-3, wyd. 2, przejrz., zmień.: 1976; t. 4:1992; kompendium stanowiła książka Z. Mitosek Teorie badań literackich (wiele wydań; pierwsze: 1983, ale korzystaliśmy z edycji rozszerzonych