3236691684

W tym czasie Politechnika, a również Wydział Mechaniczny zaczyna przyciągać wybitnych profesorów polskiego pochodzenia rozsianych po całym świecie, mających wiedzę i doświadczenie zdobyte w Austrii, Francji, Niemczech, Rosji, Stanach Zjednoczonych, a również w kraju na Politechnice we Lwowie. Skład profesorów Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej na początku lat dwudziestych był następujący: Michał Broszko (konstruktor turbin wodnych i ich teoretyk, twórca nowej teorii przepływu cieczy lepkich), Wiesław Chrzanowski (autor wielu prac z dziedziny silników tłokowych, znany konstruktor turbin parowych), Stanisław Garlicki (matematyk, autor prac z dziedziny rachunku wektorowego, autor oryginalnych metod z geometrii wykreślnej), Wacław Suchowiak (ceniony konstruktor dźwignic), Maksymilian Tytus Huber (znakomity uczony, twórca oryginalnej teorii wytrzymałości materiałów), Henryk Mierzejewski (konstruktor obrabiarek i autor wybitnych prac z zakresu teorii skrawania i mechaniki plastyczności), Witold Pogorzelski (wybitny matematyk, autor licznych prac naukowych), Bohdan Stefanowski (termodynamik, organizator i twórca nowoczesnego doświadczalnictwa termoenergetycznego w Polsce), Zygmunt Straszewicz (mechanik teoretyk, autor podstawowego działu mechaniki ogólnej, ekonomista i pierwszy rektor politechniki Warszawskiej), Karol Taylor (znany konstruktor silników spalinowych), Bolesław Tołłoczko (konstruktor i teoretyk kotłów parowych), Czesław Witoszyński (światowej sławy aerodynamik), Stanisław Zwierzchow-ski (konstruktor największych w świecie turbin wodnych).*

Z tej grupy tylko niektórzy reprezentowali nauki podstawowe: Witold Pogorzelski, Michał Broszko, Stanisław Garlicki, Maksymilian Tytus Huber, Zugmunt Straszewicz, Czesław Witoszyński. Większość kadry nauczającej miała bogate doświadczenia przemysłowe lub doświadczenia z pracy na uczelniach zagranicznych.

Wśród profesorów Wydziału były bardzo różne poglądy na sposób kształcenia, sposób egzekwowania wiadomości, zawartości programów studiów. Profesorowie, którzy przybyli ze szkół rosyjskich, austriackich i francuskich kładli nacisk na nauczanie matematyki i przedmiotów podstawowych, grupa profesorów ze szkół niemieckich kładła nacisk na przedmioty specjalistyczne, naukę rysunku technicznego, poznanie części i zespołów maszyn, wiedzę o technologii, o procesach obróbki. Drugi kierunek przeważył, przyjęto system zbliżony do systemu niemieckiego, powodując, że absolwenci Wydziału Mechanicznego byli dobrze przygotowani do pracy na stanowiskach konstruktorów maszyn i urządzeń niezbędnych dla szybko rozwijającego się przemysłu.

Uwagi o specjalności i pozycji naukowej profesorów podano za wypowiedzią Mieczysława Arkuszewskiego w [8], str. 306.

7