16172

umocowania pełnomocnik jest upoważniony do reprezentowania (zastępstwa) mocodawcy, w zakresie określonym w pełnomocnictwie, w stosunkach prawnych z innymi podmiotami prawa:

Udzielenie pełnomocnictwa wymaga złożenia oświadczana woli. którego treścią jest upoważniane określonej osoby do dokonania w uniami i ze skutkiem prawnym dla mocodawcy czynności prawnej indywidualnie oznaczonej albo czyiuiości określonych rodzajowo. Pełnomocnik musi mieć zdolność do czynności prawnych, ale wystarczy, jeśli będzie to ograniczona zdolność do czynności prawnych. Oświadczane woli mocodawcy co do ustanowienia pełnomocnika wymaga złożenia go (zakomunikowania) pełnomocnikowi - nie wystarcza ogłoszenie tego publicznie, lub zakomunikowane osobie trzeciej.

Pełnomocnictwo może być udzielone w dowolnej fonnie (także per facia concludentia) z wyjątkiem sytuacji:

•    jeżeli pełnomocnictwo zawiera umocowanie do dokonania czyiuiości prawnej, dla której pod sankcją nieważności przewidziana została forma szczególna - w takim wypadku pełnomocnictwo winno być udzielone w takiej samej formie

•    jeśli dla określonych rodzajów pełnomocnictw szczególny przepis wymaga określonej formy (np. pełnomocnictwo do złożenia oświadczana o przyjęciu lub odrzuceniu spadku wymaga formy pisemnej z podpisali urzędowo poświadczonym

Ustanowiaiic dalszych pełnomocników (substytutów) jest dopuszczalne, ale tylko wtedy, gdy umocowanie takie wynika z następujących okoliczności:

•    z tr eści oświadczana (nie ma generalnego domniemania kompełaicji do ustalania dalszych pełnomocników)

•    z mmi (np- pełnomocni.ctwp prpcespwe)

Pełnomocnicy ci zawsze działają bezpośrednio w imiami mocodawcy. Dotyczy to także dalszych ustanowionych przez nich pełnomocników.

Istnieje kontrowersyjny pogląd wyrażony przez Sad Najwyższy, że udzielane pełnomocnictwa może nastąpić, w konkretnych okolicznościach faktycznych, także w sposób dorozumiany. Pełnomocnictwo legitymuje pełnomocnika do dokonywania czynności prawnych w imiami mocodawcy zatem jego zakres powinien być wyraźnie i precyzyjnie określony.

Swoboda umów to zasada prawa zobowiązali polegająca na przyznaniu podmiotom praw nym ogólnej możliwości zawierania i kształtowana treści umów w granicach zakreślonych przez prawo. Na swobodę umów składają się cztery elementy:

1.    swoboda w zawieraniu umowy

2.    swoboda w wyborze kontrahenta

3.    swoboda w kształtowaniu treści umowy

4.    swoboda w wyborze foimy zawarcia umowy

Własność - to najszersze, podstawowe prawo rzeczowe, pozwalające właścicielowi korzystać z rzeczy i rozporządzać nią z wyłączaiicm innych osób (w jego ramach właściciel korzysta z maksimum uprawniaj względan rzeczy). Oznaką korzystania z rzeczy są uprawniana do posiadania, używania, pobierania pożytków i innych dochodów z rzeczy (pożytki rzeczy - naturalne, np. płody, jabłka z sadu i cywilne, np. czynsz z tytułu dzierżawy lub najmu, odsetki od pożyczki albo leasingu itp.) oraz dysponowania faktycznego rzeczą (przetwarzanie rzeczy, zużycie, a nawet zniszczone). Z kolei pizez rozporządzanie rozumie się uprawnienia do wyzbycia się własności (np. przaiiesiaiie. zrzeczenie, czy rozrządzane na wypadek śmierci) i do obciążenia rzeczy poprzez ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego, np. zastaw , hipoteka lub poprzez dokonanie czyiuiości - zobowiązań dotyczących rzeczy o skutkach obligacyjnych tj oddanie w dzierżawę, najem, pożyczkę, leasing. Uprawnienia te nie stanowią granic prawa własności, które zakreśla obowiązujące ustawodawstwo.

5.    Właściciel nie może ani korzystać z rzeczy, ani też nią rozporządzać w sposób sprzeczny z przepisami ustaw i z zasadami współżycia społecznego. Właścicielem może być każda osoba (fizycaia lub