18348

Zasada nadzoru kraju macierzystego, która oznacza, iż nadzór nad instrumentami kredytowymi sprawuje organ państwa, który wydał licencję. Są dwie formy prowadzenia działalności kredytowej przez instytucje kredytowe:

1.    świadczenie usług bezpośrednio przez instytucję kredytową w jednym z krajów UE

2.    oddział tej instytucji kredytowej, który może zostać założony w innym państwie członkowskim (20 w Polsce w tej chwili).

W konsekwencji w polskim porządku prawnym istnieje pewien nieporządek definicyjny, niejednokrotnie powodujący problemy interpretacyjne i wątpliwości. Mamy, bowiem banki krajowe tj. takie, które mają siedzibę w Polsce, instytucje kredytowe, czyli banki z siedzibą na terenie UE i banki zagraniczne z siedzibą poza Polską i poza UE.

Niestosowanie w odniesieniu do polskich banków i para banków (SKOK) pojęcia instytucji kredytowej nie zostało w literaturze szerzej uzasadnione.

Przypuszcza się, ii przyczyna słusznego przekonania projektodawców nowelizacji było przypuszczenie, iż polskie prawo bankowe musiałoby być przekształcone w ustawę o instytucjach kredytowych Jednocześnie podmioty pozabankowe musiałyby znaleźć odpowiednio pewniejszą regulację, co uznaje się za zadanie z różnych względów na razie zbyt trudne.

2.    Istota instytucji kredytowej Istota banku

Pojęcie banku ujęte w polskich regulacjach wyraźnie nawiązuje do wspólnotowej definicji instytucji kredytowej.

Można wyróżnić dwa elementy definicji banku.

1.    bank jest osoba prawną utworzoną zgodnie z przepisami ustaw tzn., że przy tworzeniu banków zastosowanie znajdują nie tylko regulacje przewidziane brawem bankowym. Może to być także kodeks spółek handlowych o ile nie pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa bankowego albo prawo spółdzielcze w zakresie nie uregulowanym w ustawie o funkcjonowaniu banków spółdzielczych

2.    bank działa na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych, obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym.

Obecnie wymagane są dwa zezwolenia tj. na utworzenie banku oraz na rozpoczęcie działalności. W Polsce te zezwolenia wydaje Komisja Nadzoru Finansowego tj. znakomity przykład dopuszczalnego ograniczenia konstytucyjnej zasady wolności gospodarczej.

Zezwolenia, o których mowa nie dotyczą czynności bankowych w ogóle, ale takich, które obciążają ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym.

Prowadzi to do wniosku, że o istocie banku decydują te właśnie czynności. Stanowią one fundament bankowości, realizują, bowiem jej podstawową tradycyjną funkcję depozytowo - kredytową.

Banki określa się mianem instytucji zaufania publicznego. Wynika to z faktu pełnieni roli podmiotów szczególnych sprawujących nadzór nad środkami społeczeństwa.

W konsekwencji centralny regulator nałożył na banki szereg obowiązków, mających zapewnić bezpieczeństwo depozytów. Dodatkowo utworzono specjalistyczne podmioty, któiych zadaniem jest gwarantować bezpieczeństwo powierzonych środków.

3.    System zarządzania bankiem

Implementacja rozwiązań unijnych zrodziła koleją nowelizację polskich rozwiązań i od 2007r. regulator wprowadził obowiązek tworzenia w bankach systemów zarządzania.

System zarządzania to zbiór zasad i mechanizmów odnoszących się do:

1. procesów decyzyjnych zachodzących w banku oraz do oceny prowadzonej działalności bankowej. W ramach systemu zarządzania w banku funkcjonują - system zarządzania ryzykiem oraz system kontroli wewnętrznej.