18353

Berger i Luckman - internalizacja rzeczywistości

1.    Jednostka nie rodzi się członkiem społeczeństwa.

2.    W ogólnym rozumieniu internalizacja jest podstawą - po pierwsze, rozumienia innych ludzi oraz - po drugie, postrzegania świata jako rzeczywistości znaczącej i jako rzeczywistości społecznej.

3.    Złożona forma internalizacji, to nie tylko rozumienie dokonujących się subiektywnych procesów innego, ale także rozumienie świata, w którym żyje, a świat ten staje się moim światem.

4.    Socjalizację można określić jako wszechstronne i zwarte wprowadzenie jednostki w obiektywny świat społeczeństwa albo jakiś jego sektor. Socjalizacja pierwotna jest pierwszą socjalizacją, którą jednostka przechodzi w dzieciństw ie i z której pomocą staje się członkiem społeczeństwa. Socjalizacją wtórną jest każdy następny proces, który wprowadza jednostkę, mającą już za sobą socjalizację pierw otną, w nocy sektor obiektyw nego świata jego społeczeństw a.

5.    Ważniejsza dla jednostki jest zwykle socjalizacja pierwotna.

6.    Socjalizacja pierwotna nie jest tylko uczeniem się czysto poznawczym, ale także odbywa się w atmosferze o wysokim ładunku emocjonalnym.

7.    W procesie socjalizacji pierwotnej dziecko przejmuje role i postawy znaczących innych, czyli zintemalizuje je i czyni swoimi.

8.    Jednostka staje się tym, za kogo uważają ją, w kontaktach z nią, jej znaczący inni.

9.    Dziecko uczy się, że jest tym, kim jest nazywane. Każde imię wiąże się z klasyfikacją, która z kolei wnioskuje o wyznaczonym umiejscowieniu społecznym. Uzyskanie tożsamości wiąże się z przypisaniem do określonego miejsca w tym świecie.

10.    Socjalizacja pierwotna prowadzi do stopniowego abstrahowania w świadomości dziecka od ról i postaw określonych innych i dostrzeżenie ról i postaw w ogóle - do ustanowienia uogólnionego innego.

11.    Ogół innych to społeczeństwo.

12.    Ukształtowanie w świadomości uogólnionego innego zaznacza decydującą fazę socjalizacji.

13.    Społeczeństwo, tożsamość i rzeczywistość kształtują się subiektywnie w tym samym procesie internalizacji.

14.    W socjalizacji pierwotnej nie ma problemy identyfikacji - jest on automatyczna, konieczna (np. identyfikacja dziecka z rodzicami, czyli jego znaczącymi innymi).

15.    Dziecko zintemalizuje świat jako jedyny istniejący i jedyny, jaki daje się pomyśleć.

16.    Wraz z językiem i z jego pomocą zostają zintemalizowane jako zdefiniowane instytucjonalnie rozmaite schematy motywacyjne i interpretacyjne.

17.    W trakcie socjalizacji pierwotnej tworzy się pierwszy świat jednostki.

18.    Socjalizacja pierwotna wiąże się z pewnymi kolejami uczenia się, które są zdefiniowane społecznie.

19.    Socjalizacja pierwotna kończy się z chwilą utrwalenia w świadomości jednostki pojęcia uogólnionego innego.

20.    Socjalizacja nie jest nigdy całkowita i nigdy nie jest zakończona.

21.    Socjalizacja wtórna jest internalizacją „subświatów” instytucjonalnych, dlatego jej zakres i charakter są zdeterminowane złożonością podziału pracy i towarzyszącym mu społecznym podziałem wiedzy. Możemy powiedzieć, że socjalizacja wtórna polega na nabyciu wiedzy związanej z rolami, rozumieniu ukrytych znaczeń, ocen i emocjonalnego kolorytu wypowiedzi.

22.    Procesy socjalizacji wtórnej nie wiążą się z wysokim stopniem identyfikacji.

23.    W trakcie socjalizacji wtórnej pojawia się problem spójności między początkową internalizacją i nowymi internalizacjami.