21842

powyższych kwestii podejmuje Rada kwalifikowaną większością głosów. Obowiązuje także Radę zasada konsultacji z Parlamentem Europejskim. Procedura wyrażania zgody (assent) stosowana jest w przypadku umów o stowarzyszeniu innych umów ustanawiających specyficzne ramy instytucjonalne, porozumień mających poważne implikacje budżetowe oraz dla umów prowadzących do zmiany aktu prawnego przyjmowanego w ramach procedury współdecydowania z Parlamentem Europejskim.

O zgodności każdej negocjowanej umowy z postanowieniami TWE opiniuje Trybunał Europejski.

W związku z utworzeniem rynku wewnętrznego wprowadzono przepis mówiący, iż jest niemożliwe samodzielne stosowanie środków ochronnych przez państwa członkowskie. Na takie działanie potrzebują one zezwolenia Komisji Europejskiej.

Wspólnota prowadzi aktywną politykę traktatową. Zawierane porozumienia oferują różnym krajom określone preferencje handlowe. Lata dziewięćdziesiąte charakteryzują się ożywieniem stosunków handlowych z krajami Europy Środkowej i Wschodniej.

UNIA CELNA

Wspólna polityka handlowa wprowadzona została 1 stycznia 1970 roku i była konsekwencją utworzenia unii celnej. Celem unii celnej jest przede wszystkim zapewnienie swobodnej wymiany towarów i usług w ramach Wspólnot, a także wpływanie na strukturę i wielkość obrotów towarowych z krajami spoza UE. Przepisy celne zostały skonsolidowane we Wspólnotowym Kodeksie Celnym (Community Customs Codę), który wszedł w życie 1 stycznia 1994 roku.

Proces tworzenia unii celnej został określony w Traktacie Rzymskim. Przewidywał on, że znoszenie ceł (definiowanych jako opłat, nakładanych przez państwo na towary przekraczające jego granicę celną)¹ między członkami Wspólnoty będzie realizowane przez:

0 Zakaz ustanawiania nowych ceł i opłat o podobnych skutkach oraz podwyższania już istniejących, tzw. zasada standstill. o Stopniową redukcję ceł i opłat w okresie przejściowym.

W 1988 roku wprowadzono Jednolity Dokument Europejski (Single Administrative Document - SAD), aby ograniczyć mnogość dokumentów celnych. Zastąpi on około 130 różnych dokumentów celnych dla przesyłek towarowych, stosowanych przez poszczególne państwa członkowskie. Jest on stosowany w obrocie z Hiszpanią i Portugalią, natomiast wszelkie formalności celne między pozostałymi państwami WE zostały od 1 stycznia 1993 zniesione^{1 2}.

W roku 1968 zniesiono cła w handlu wzajemnym, przyjęto ujednoliconą taryfę wewnętrzną wobec krajów trzecich³.

Unia celna jest podstawą Wspólnoty, obejmuje ona całą wymianę towarową i opiera się na zakazie stosowanie między jej krajami członkowskimi ceł przywozowych i wywozowych oraz wszelkich podobnych w skutkach opłat, jak również na wprowadzeniu Wspólnej Taryfy Celnej w stosunku do obcych państw. Wszystkie importowane towary podlegają nadzorowi celnemu i muszą być przedstawione do kontroli celnej, wraz z dokumentem zwanym Jednolitym Dokumentem Celnym (SAD) oraz innych niezbędnych dokumentów (faktura, świadectwo pochodzenia, certyfikat zgodności).

Wejście w życie Wspólnej Taryfy Celnej (Common Customs Tariff) oznaczało, że polityka celna została wyjęta spod autonomicznej gestii krajów członkowskich i przekazana Radzie i Komisji Europejskiej. Od 1975 roku dochody z ceł przekazywane są do wspólnego budżetu wspólnotowego.

Wspólna Taryfa Celna zawiera dwie kolumny stawek celnych:

2

1

Międzynarodowe stosunki ekonomiczne. Paweł Bożyk. Józef Misala. Mieczysław Puławski. Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne. Warszawa 2002. str. 309.

2

¹ Integracja Europejska (Po Amsterdamie i Nicei). Zbigniew M. Doliwa-Klepacki. Temida2, Białystok 2001, str. 247.

3

Polska i Unia Europejska. Stan obecny i wyzwania na przyszłość. Praca zbiorowa pod redakcją U. Płowieć. Agencja Wydawnicza Placet. Warszawa 2000, str. 106.