26615

„Le Express”- założony w 1953 r.; czasopismo podejmujące problematykę ekonomiczną; tytuł sympatyzował z partią komunistyczną, do dziś jest ukierunkowany komunistycznie.

„Le Point”- pierwszy numer ukazał się w 1972 r. Tytuł sympatyzujący z prawicą, tworzony na wzór tygodników amerykańskich.

Największy nakład mają we Francji tygodniki telewizyjne (TV Magazine- 5 min egzemplarzy).

2.    Media elektroniczne.

Pierwsze sygnały radiowe przesyłano w 1898 r. Pierwszy program radiowy nadano 24.12.1921 r.

Od II wojny światowej ustanowiono monopol państwa na prowadzenie programów radiowych.

Radio jest popularnym środkiem przekazu we Francji; obecnie podzielone na nadawców publicznych i prywatnych.

Prawo nadawania nadaje Najwyższa Rada ds. Audiowizualnych.

Radiostacje publiczne: Radio France (nadaje tylko na terytorium Francji, nie emituje reklam), Radio France International (RFII, II. III)- nadaje tylko za granicą (głównymi odbiorcami są kraje afrykańskie).

W ramach Radio France działają France Inter, France Info, France Bleu, France Culnire, France Musique, Le Mouv, France Vivace).

Radiostacje prywatne: RTL (RTL, RTL2, Fun Radio). Europę I. NRJ, Nextradia

Telewizja- pierwsza transmisja w 1931 r. Największe zmiany nastąpiły w 1982 r., a było to związane z wprowadzeniem Prawa o komunikacji audiowizualnej. Brak w nim eksponowania wartości chrześcijańskich.

CSA- Counseił Superieur 1’ Audiovisuel (Najwyższa Rada ds. Audiowizualnych)- “żandarm mediów audiowizualnych”. Układ odzwierciedleniem układu politycznego w parlamencie. Składa się z 9 członków, z których żaden nie może przekroczyć wieku 65 lat. Członkowie są powoływani raz na sześcioletnią kadencję. Trzech powołuje prezydent Republiki Francuskiej. 3 prezydent Senatu i również trzech prezydent Zgromadzenia Narodowego.

1/3 składu jest odnawiana co 2 lata. CSA zachowuje ciągłość działania mimo zmieniających się gabinetów. Członek Najwyższej Rady nie może podjąć pracy w mediach przez następne 5 lat od odejścia z Rady.

Telewizja publiczna- France 2 (1963 r.)- największy odbiór; kanały w większości finansowane z reklam i opłat abonamentowych (od 1949 r.; od 5 lat opłata abonamentowa jest dołączana do kosztów zamieszkania), France 3, France 5.

Telewizja prywatna: TF 1, Canal+ (program powstał w 1984 r.; wzorem dla niego była amerykańska HBO).

Telewizja prywama jest uważana za gorszą od publicznej; cechuje ją całkowita zależność reklam. Nałożono na nią podobne obowiązki, jakie spoczywają na telewizji publicznej- tworzenie programów dla młodych, a także zamieszczanie napisów dla niedosłyszących.

3.    Podstawy prawne działalności mediów.

Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela (1789):

Art 11:

„Swobodne wyrażanie myśli i opinii stanowi jedno z najcenniejszych praw człowieka. Każdy obywatel może więc swobodnie mówić i pisać i publikować z wyjątkiem nadużywania tej wolności w przypadkach określonych prawem”.