33591

pokryte warstwą chrząstki szklistej, tworzące połączenia stawowe z sąsiednimi kośćmi. Obojczyki i żebra - zaliczane do kości długich - nie mają jamy szpikowej. Trzony żeber, w związku z ich funkcją, są spłaszczone.

2.    Kości krótkie to bryłkowate kości nadgarstka i stępa

3.    Kości płaskie, np. kości sklepienia czaszki, kość biodrowa (część składowa kości miedniczej), łopatka - tworzą osłonę dla położonych pod nimi narządów i stanowią dużą powierzchnię przyczepu dla mięśni.

4.    Kości różnokształtne - kości nie należące do żadnej z powyższych grup, np. kości podstawy czaszki.

Można wyróżnić jeszcze jedną grupę kości tzw. kości pneumatyczne - są to kości zawierające przestrzenie wypełnione powietrzem; kości te występują tylko w czaszce.

Budowa kości

Kości wykazują nie tylko różną rozmaitość kształtów, ale i różnorodną rzeźbę powierzchni. Czynnikiem kształtującym jest przede wszystkim uciskające lub rozciągające działanie mięśni i sąsiednich kości. W miejscach działania siły pociągania - guzki, grzebienie, wyrostki. Na podstawie rzeźby kości wnioskować można o rozmieszczeniu, rozwoju i sile mięśni - co wykorzystuje paleontologia przy odtwarzaniu sylwetek gatunków zwierząt wymarłych na podstawie posiadanych fragmentów ich szkieletów. Na powierzchni kości widoczne są też większe i mniejsze otwory, przez które wnikają w głąb tkanki kostnej naczynia krwionośne, rozgałęziające się tam w systemie kanałów Volkmana i Haversa.

Okostna i jej rola

Powierzchnia kości pokryta jest okostną. Jest to cienka błona z tkanki łącznej zbitej. Nie występuje na powierzchniach stawowych (pokrytych chrząstką szklistą) ani w miejscach zetknięcia kości. Okostna obfituje w naczynia krwionośne oraz w nerwy i ich zakończenia czuciowe. Naczynia okostnej wnikają w głąb kanalików kostnych. Nerwy powodują wrażliwość samej okostnej i kości. Wewnętrzna warstwa okostnej - przylegająca do kości -zawiera komórki kościotwórcze osteoblasty i komórki kościogubne - osteoklasty. W organizmach rosnących osteoblasty przekształcają się stopniowo w komórki kostne -osteocyty, powodując wzrastanie kości na grubość przez tak zwaną apozycję, czyli nakładanie się nowych warstw. W wypadku złamania lub pęknięcia kości osteoblasty okostnej rozmnażają się i wnikając w szczelinę powodują zrastanie się jej brzegów. Komórki kościogubne odgrywają szczególną rolę w kształtowaniu się kości płodu, powodując m. in. powstawanie jam szpikowych w pierwotnie pełnych trzonach jego kości długich. Okostna zrasta się z kością szczególnie silnie w miejscach przyczepu wiązadeł i ścięgien mięśniowych. Przez nią wnikają bowiem w głąb kości włókna klejodajne ścięgien i wiązadeł, zwane włóknami Sharpeya. Łączą one mięśnie, kości i wiązadła w jednolity, funkcjonalny układ ruchu. Usunięcie okostnej powoduje obumieranie i rozpad kości.

Szpik jest to silnie ukrwiona miękka masa gąbczasta, wypełniająca wnętrze jam szpikowych kości długich oraz małe jamki szpikowe istoty gąbczastej. Szpik zawarty w kościach długich składa się głównie z komórek tłuszczowych nadających mu zabarwienie żółtawe i nosi nazwę szpiku żółtego. Szpik wypełniający jamki szpikowe istoty gąbczastej kości płaskich czaszki, obojczyka, mostka, żeber, kręgów, kości miednicy zwany jest szpikiem czerwonym. Szpik czerwony jest właściwym narządem krwiotwórczym: powstają tir krwinki czerwone, krwinki białe ziarniste (granulocyty) i płytki krwi. Szpik żółty może w razie potrzeby bardzo szybko przekształcić się w szpik czerwony, podejmując aktywnie produkcję krwinek. Stanowi on zatem potężną rezerwę na wypadek konieczności zwiększenia produkcji upostaciowanych elementów krwi (np. na wypadek krwotoku).