28791

F. de Saussure Istota znaku językowego

znak językowy łączy pojęcie i obraz akustyczny (nie fizyczny dźwięk materialny, ale psycliiczne odbicie dźwięku, wyobrażenie, jakie o nim daje świadectwo zmysłów); w powszechnym użyciu - oznacza obraz akustyczny;

znak - dla oznaczenia całości, pojęcie - signifie i obraz akustyczny - signifiant; dowolność znaku językowego - dlatego nie można zamiast signifiant powiedzieć symbol, bo symbol nie jest nigdy całkowicie dowolny. Signifiant nie zależy od wyboru jednostki, ale jest nie umotywowany, tj. dowolny w stosunku do signifie; signifiant - słuchowy z natury. Przedstawia pewną rozciągłość liniową; język to zawsze dziedzictwo epoki poprzedzającej;

czas przekształca znaki językowe. Znak może się zmieniać dlatego, że jest kontynuowany;

jedno z następstw dowolności znaku to możliwość przesunięcia związku między signifiant i signifie; język = mowa - mówienie;

mówienie - indywidualny akt woli i inteligencji, w którym należy wyróżnić a) kombinacje za pomocą których mówiący posługuje się kodem językowym w celu wyrażania własnej myśli, b) mechanizm psychofizyczny pozwalający mu uzewnętrznić te kombinacje.

Cechy języka;

przedmiot wyraźnie określony w bezładnej całości faktów mowy,

system znaków, w którym istotny jest tylko związek znaczenia i obrazu akustycznego;

można go zaliczyć do faktów społecznych;

- system znaków wyrażających pojęcia.

nauka badająca życie znaków w obrębie życia społecznego - semiologia.

język i pismo - 2 odrębne systemy znaków. Jedyna racja bytu pisma - przedstawianie języka. Prestiż pisma - 1) obraz graficzny wyrazów wydaje się trwalszy i bardziej solidny niż dźwięk, 2) wrażenia wzrokowe są trwalsze niż wrażenia akustyczne,

3) język literacki potęguje znaczenie pisma.

Znaki pisma są dowolne, nie zachodzi związek między literą a oznaczanym przez nią dźwiękiem. Wartość liter jest negatywna i różnicująca (1 litera może u 1 człowieka różnie wyglądać). Sposób tworzenia znaku jest obojętny.