Kodeks iiie rezygnuje ze wskazania cech charakterystycznych dla prawa własności, jednak ze traktuje je jako cechy podstawowe: Należą do nich:
1) uprawnienie do korzystania z rzeczy obejmujące prawo do : posiadania rzeczy, używania rzeczy, pobierania pożytków i innych przychodów z rzeczy, do dyspozycji faktycznych, a więc prawo do przetworzenia rzeczy, jej zużycia, lub nawet zniszczenia.
2) uprawnienie do rozporządzania rzeczą , a więc uprawnienie do wyzbycia się własności rzeczy oraz uprawnienie do obciążenia rzeczy ( np. oddanie w dzierżawę).
Prawo własności stanowi najszerszą formę korzystania z rzeczy, lecz nie jest to forma nieograniczona, bowiem przepisy kodeksu cywilnego wskazują na korzystanie z rzeczy w granicach:
1) określonych ustawami, np. wyłączenie prawa własności ze względu na niebezpieczeństwo grożące innej osobie,
2) zasadami współżycia społecznego, np. powstrzymanie się od budowy wieżowca na własnej działce budowlanej na osiedlu domków jednorodzinnych,
3) społeczno - gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, np. działka budowlana a działka z przeznaczeniem rolnym.
Podmiotem prawa własności (teoretycznie może być każdy kto posiada zdolność prawną. Ale nie zawsze. Na przykład w naszym systemie prawnym nie każdy,
kto ma zdolność prawną może być właścicielem broni palnej. A zatem podmiotowość również jest ograniczona.
Przedmiot prawa własności polski kodeks cywilny ujmuje w bardzo wąskim zakresie, jako rzecz, czyli przedmiot materialny. Tymczasem prawem własności mogą być objęte inne dobra niż rzeczy, np. własność energii, patentu.
Odnoszą się głównie do nieruchomości. Kodeks przewiduje, że nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własność. Pozostaje pytanie co z prawem własności do części ziemi pod tą powierzcłmią i nad nią. Kodeks cywilny unormował tę kwestię w art. 143, który mówi: W granicach określonych przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu, własność gruntu rozciąga się na przestrzeń nad i pod jego powierzchnią.
2