36012

oddziale izolacyjnym jest to, że większość placówek, dysponująca ograniczonym budżetem, umieszcza nowo przybyłych wraz z dziećmi chorymi, co nie wpływa pozytywnie na ich samopoczucie. Ten fakt niesie za sobą duże utrudnienie jeśli chodzi o adaptację wychowanka w nowej sytuacji. Bardzo ważny jest pierwszy kontakt z wychowawcą , ich obopólne nastawienie i oczekiwania związane z przyszłą „współpracą”. Do tej pory nikt nie wymyślił jeszcze idealnych metod wychowawczych, które byłyby możliwe do zastosowania w każdym przypadku Póki co wychowawca musi zdać się na własną intuicję oraz doświadczenie, aby móc w ten sposób wprowadzić wychowanka w tajniki życia w ośrodku. Istotnym czynnikiem jest ogromna potrzeba pozytywnego kontaktu ze strony dziecka, które potrzebuje ciepła i odrobiny przyjaznych uczuć aby mogło oderwać się od tego co zostało za nim. Wiadomo, że nie zawsze jest na to czas, ponadto komunikaty płynące od dziecka są często błędnie odczytywane. Dziecko bywa agresywne i niebezpieczne, lecz tylko wprawny pedagog może wiedzieć, iż jest to uzasadnione.

UCIECZKI WYCHOWANKÓW.

Pogotowia opiekuńcze stanowią specyficzny rodzaj placówek, które zapewniają tylko pobyt doraźny, co sprawia, że ucieczki z nich są nader częstym i kłopotliwym zjawiskiem. A są tam duże możliwości samowolnego oddalania się wychowanków, gdyż ośrodek nie jest zamknięty, okratowany i otoczony murem. Brama wjazdowa zazwyczaj jest otwarta, wokół znajduje się niewielki ogrodzenie, a jedyną przeszkodę stanowią drzwi (niejednokrotnie oszklone), zaopatrzone w jeden zamek. Jak wynika z powyższego opisu nie stanowi to dużego problemu dla małoletniego włamywacza. Fakt ucieczki, natychmiast po jej zauważeniu, zostaje telefonicznie zgłoszony do najbliższego komisariatu policji, rodziców bądź opiekunów oraz kuratora o ile młodemu uciekinierowi takiego przydzielono. Każda ucieczka zostaje odnotowana przez wychowawców w specjalnym rejestrze.

Nie ma ogólnej zasady kto daje „drapaka”, ani jak długo znajduje się poza ośrodkiem. Uciekają indywidualnie i/lub zbiorowo, na kilka godzin lub na wiele tygodni. Są one wcześniej zaplanowane lub dokonywane w ostatniej chwili, tzw. „pięciosekundówki”. Ten ostatni rodzaj ucieczek jest najmniej przemyślany i uzasadniony. Decyzja o oddaleniu się zostaje podjęta pod namową kolegi, koleżanki lub nadarzającej się okazji (uchylone drzwi, nieobecność wychowawcy, wycieczka). Nie jest także określony przedział wiekowy uciekinierów. Zdarza się, choć nie często, że uciekają nawet dzieci w wieku przedszkolnym. Przykładem może być 4-latek, który samotnie chciał odbyć podróż z Krakowa do Szczecina, lecz został zatrzymany w Opola Trafił do Pogotowia Opiekuńczego, w którym przez kilka dni nie można było z niego wydobyć prawdziwych danych osobowych, ponieważ co chwilę zmieniał imię i nazwisko. (Brągiel 1998)

Różne są przyczyny i cele ucieczek, nawet sami ich sprawcy nie potrafią też wyjaśnić dlaczego się oddalili. Dla wielu z nich jest to sposób dostarczania silnych przeżyć; wprost uwielbiają nocne włóczęgi po mieście, podróżowanie bez biletu, zabawę w miejscach spotkań osobników z marginesu społecznego. Podczas tych wypraw dopuszczają się czynów chuligańskich, dokonują włamań i kradzieży. Nie jest to jednak regułą, czasami dzieci uciekają prosto do domu, mimo iż były tam zaniedbywane, maltretowane lub wykorzystywane. Wynika to z żalu i protestu dziecka, które nagle zostało wyrwane ze środowiska rodzinnego.

Powroty do ośrodka bywają czasami dobrowolne, po całonocnej zabawie i bogato przeżytym dniu „delikwent” głodny, zmęczony oddaje się w ręce policji lub sam wraca. Najczęściej jednak zostają schwytani przez organy ścigania na dworcach, w parkach, melinach i dostarczeni siłą do pogotowia. Dla niektórych ucieczka może mieć tragiczne konsekwencje: ponowne wejście w konflikt z prawem, choroby weneryczne, a w przypadku dziewczyn gwałt i/lub zajście w ciążę.

Wychowawcy nie są w stanie w tak krótkim czasie spowodować całkowitego