42489

a. podmiotowość organizacji międzynarodowych - zdolność działania w płaszczyźnie międzynarodowej, do nabywania praw i zaciągania obowiązków międzynarodowych: zawieranie umów m. z państwami i innymi orgaiuzacjami. korzystanie z biernego prawa legacji. ponoszenie odpowiedzialności i sprawowanie opieki nad funkcjonariuszami, korzystanie z przywilejów i immunitetów, działalność jest określona przez PM (ONZ).

org. ma w stosunku do państwa charakter pochodny, korzysta z podmiotowości w zakresie jaki ustaliły przez tworzące org. państwa, jest powoływana i rozwiązywana z woli państw: podmiotem jest tylko ta orgamzacja. która ma mezbędnąsumę kompetencji międzynarodowych.

4. Obywatele: istota obywatelstwa i unormowania Obywatelstwo europejskie, cudzoziemcy i admimstracja państwa pobyhi: rodzaje i status

Każde państwo zamieszkują jego obywatele oraz cudzoziemcy. Państwo samo określa, kto jest jego obywatelem, stosując określone normy prawne.

Obywatelstwo nabywa się poprzez:

L urodzenie, kiedy łączy się danego człowieka z krajem za pomocą prawa krwi, czyli z krajem pochodzenia jego rodziców, lub za pomocą prawa ziemi, czyli określa się obywatelstwo narodzonego dziecka za pomocą określenia kraju jego narodzenia (zasada krwi)

2naturalizację (nadanie), kiedy państwo nadaje obywatelstwo obcemu obywatelowi, jeśli ten spełnił pewne warunki, np. zamieszkiwał na terenie danego państwa przez określoną liczbę lat. Należy tu zwrócić uwagę na problem podwójnego obywatelstwa, kiedy dany człowiek jednocześnie nabywa nowe obywatelstwo, ale też nie traci starego

3.    opcję, co jest prawem wyboru obywatelstwa w określonych przypadkach, szczególnie przy problemie obywatelstwa podwójnego

4.    repatriację, czyli powrót do kraju przodków i przyjęcie ich obywatelstwa bez spełniania warunków, jak przy natur alizacji

Prawo wewnętrzne państwa decyduje także o utracie obywatelstwa. Utrata może nastąpić poprzez zwolnienie z obywatelstwa, pozbawienie obywatelstwa, opcję lub zamążpójście.

Oprócz problemu podwójnego obywatelstwa, istnieje jeszcze sytuacja, gdy człowiek nie posiada żadnego obywatelstwa, a więc jest apatrydą. Bezpaństwowiec podlega prawu państwa pobytu, ale nie posiada jego opieki dyplomatycznej, może być wydalony, nie ma praw politycznych. Apatryda powstaje w sytuacji, gdy traci się obywatelstwo jednego państwa, np. wychodząc za mąż za obcokrajowca, gdy prawo kraju ojczystego przewiduje w tej sytuacji "pójście kobiety za mężem", a jednocześiue nie nabywa się obywatelstwa kraju drugiego, czyli w danym przykładzie obywatelstwa kraju męża. Cudzoziemcom kraj przyznaje albo prawa takie same. jak własnym obywatelom, albo tylko określone uprawnienia, albo prawa takie same, jakie ma najbardziej uprzywilejowany pod tym względem kraj trzeci. Cudzoziemca można jednak wydalić w dowolnym momencie, jeśli naruszył on prawo danego państwa lub jego pobyt zagraża bezpieczeństwu lub interesom państwa. UCHODŹCA - w prawie międzynarodowym termin uchodźca definiowany jest przez Konwencję Dotyczącą Statusu Uchodźców z 1951 roku (znana też jako Konwencja Genewska z 1951) z mienioną następnie Protokołem Nowojorskim z 1967 roku. Dokumenty te definiują, iż uchodźcą jest osoba, która przebywa poza krajem swego pochodzenia i posiada uzasadnioną obawę przed prześladowaniem w tym kraju ze względu na rasę. religię. narodowość, poglądy polityczne lub przynależność do określonej grupy społecznej.

AZYL I AZYLANT - Termin azyl najczęściej stosowany jest w odniesieniu do azylu politycznego, to jest opieki prawnej jakiej udziela obcokrajowcowi (azylantowi) na terytorium państwa którego się znalazł. Tym samym udziela mu schronienia przed ścigającymi go organami z państwa jego pochodzenia, zwykle tym samym uznając, że jest niesłusznie prześladowany. Społeczność międzynarodowa powszechnie akceptuje instynicję azylu terytorialnego, czyli udzielenia na terytorium jakiegoś państwa schronienia cudzoziemcowi prześladowanemu ze względów politycznych w państwie jego pochodzeiua. Kwestia ta ińe doczekała się jednak jednolitego uregulowania w powszechnym prawie międzynarodowym w związku z czym państwa regulują ją indywidualnie w swym prawie wewnętrznym, czyniąc to często w odmienny sposób. Ustanowienie instytucji azylu terytorialnego w porządku prawnym danego państwa nie obliguje go do przyznawania azylu każdej wnoszącej o to osobie • jest to zawsze akt dyskrecjonalny danego państwa, uzależniony od spełnienia przewidzianych prawem przesłanek i woli właściwego organu państwowego