Obowiązuje tym samym przekonanie, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową powinna jej najpierw poszukiwać we własnym kraju - w innej jego części, a potem w najbliższym kraju sąsiednim.
Jest to każdy dokument, uznany przez właściwy organ RP, uprawniający do przekroczenia granicy, wydany cudzoziemcowi przez organ państwa obcego, organ polski lub OM albo podmiot upoważniony przez organ państwa obcego lub obcą władzę o charakterze państwowym.
Wg tej ustawy, granicą państwa jest nie tylko lima dzieląca nasz kraj od innego, ale także np. pewna linia portu lotniczego, czyli miejsce wewnątrz kraju, wraz z przekroczeniem której po odprawie paszportowej cudzoziemiec wkracza na teren RP.
Dokument wydany cudzoziemcowi przez właściwy organ, który uzyskał zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony lub zezwolenie na osiedlenie się, cytatu uchodźcy lub zgodę na pobyt tolerowany.
Wydanie karty pobytu ma formę decyzji administracyjnej dokumennijącej pozycję prawna cudzoziemca, czyli potwierdzającej, ze cudzoziemiec jest uprawniony do zamieszkiwani na terytorium RP. Zatem wydanie karty pobytu nie ma charakteru konstytutywnego a jest aktem pochodnym. Wraz z utrata zezwolenia na zamieszkiwanie na czas oznaczony, osiedlenie się, pobyt tolerowany, ochronę tymczasową cudzoziemiec traci kartę pobytu.
Jest ona uniwersalną umową, której celem było uporządkowanie masowego zjawiska uchodźctwa mającego miejsce w okresie poprzedzającym wybuch II wojny światowej i po jej wybuchu. Stąd występująca w niej cezura czasowa definiująca uchodźcę (wydarzenia sprzed 1 stycznia 1951 r.) i cezurę geograficzną (osobno Europa, osobno strefa pozaeuropejska). Oczywiście szybko okazało się to niewystarczające. Dlatego celem Protokołu Sowojorskiego było nadanie Konwencji charakteru ponadczasowego. Państwo może być stroną Konwencji, a nie być strona Protokołu, ale nie może przyjąć Protokołu bez Konwencji.
Państwo, którego obywatelem jest cudzoziemiec, a w przypadku cudzoziemca, którego obywatelstwa nie da się ustalić lub który nie posiada obywatelstw żadnego państwa - państwo, w którym stale zamieszkuje.
Jest to wyliczenie zamknięte. Nie mają charakteru ochrony wszelkie inne rodzaje zezwoleń na pobyt udzielane na podstawie ustawy o cudzoziemcach.
Prawo ochrony tych, którzy są prześladowani, wyprowadza się z zasady solidarności społeczeństw demokratycznych, a prawa uchodźców stanowią jeden z głównych fundamentów praw człowieka (m.in. prawo do wolności i bezpieczeństwa).
Uchodźcą jest osoba, która na skutek uzasadnionej obawy przed prześladowaniem z powodu swej rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub z powodu przekonań politycznych przebywa poza granicami państwa, którego jest obywatelem i nie chce albo nie może korcystać z ochrony tego państwa albo nie mając żadnego obywatelstwa i znajdując się w świetle tych zdarzeń i okoliczności poza państwem dawnego stałego miejsca zamieszkania nie może lub nie chce korzystać z ochrony tego państwa (art. 1A pkt 2 KGU)
1. „uzasadniona obawa”
Element subiektywny, skonfrontowany ze stanem faktycznym.