6728

poziomu iyzyka winni zająć się specjaliści Poprzez zgodne oddziaływania wszystkich nauczycieli można uzyskać zmianę w zachowaniach uczniów zagrożonych niedostosowaniem społecznym, pozostawionych na wychowaniu środowisk i grup

nieformalnych.    Aby przygotować dobry i spójny

program wychowawczy i profilaktyczny należy mieć na uwadze, że w rozwoju młodego człowieka konieczne i jednocześnie naturalne są więzi z rodziną i własną ojczyzna. Należy wiec kłaść nacisk na odbudowanie podstawowych wartości i ideałów. Obecnie zauważa się spadek autorytetu rodziny, a hasło „patriotyzm” kojarzy się młodzieży tylko z okresem wojny. Celem wychowawczym jest m.in. wzmocnienie znaczenia rodziny, pomoc w odbudowaniu więzi z rodzicami, dostrzeganie dobra płynącego z kontaktów rodzinnych. Również hasło „ojczyzna” powinno wywoływać u młodzieży poczucie solidarności i identyfikacji z krajem i narodem, w którym żyją. W rozmowach z młodzieżą wyczuwa się ogromny chaos w sferze wartości moralnych Uczniowie potrafią powiedzieć, co jest dobre a co złe w ich zachowaniach, lecz są to tylko hasła. Pojęcia znane z literatury lub rozmów z dorosłymi nie są przez młodzież włączane w ich strukturę osobowości. Pozostają w sferze intelektualnej i nie maja większego wpływu na postępowania. Aby pomóc uczniom w odkrywaniu i doskonaleniu umiejętności dostosowania się do szybko zmieniającej się rzeczywistości, trzeba zadbać o takie programy, które pomogą odnaleźć właściwa drogę, pozwolą odkryć sens życia i odbudować hierarchię

wartości.    Najistotniejsza sprawą w konstruowaniu

programu wychowawczego i profilaktyki szkolnej jest dialog nauczycieli, który prowadzi do wzajemnego porozumienia. Każdy nauczyciel musi być wychowawca, a przecież każdy nauczyciel wychowawca może mieć inny obraz świata, realizuje inne ideały lub posiada odmienną liierarcliię wartości. Uczeń, obserwując różnych nauczycieli, nie potrafi wybrać z tej wielości postaw, zachowań wymagań. Jeśli będzie tkwił w chaosie zacznie wszystko negować i swoim zachowaniem wszystkiemu

zaprzeczać.    Dziecko

wieku 7-18 lat jest jak woda, „rozlewa się” tam gdzie mu wygodniej. Rolą wychowawcy jest wytyczenie (drogowskazy) i regulowanie (realizowane cele wychowawcze)koryta, aby z niekształtnej wody stało się rzeka płynącą w określonym kierunku, mająca określone granice. Nie można w jednym systemie edukacyjnym prowadzić uczniów w różne, przeciwstawne strony. Dlatego też nauczyciele muszą we wzajemnym dialogu określić, jakiego chcieliby wychować ucznia i jakie w tym celu podjąć wspólne działania. Proces wychowania będzie jednocześnie rozwojem społecznym dziecka.    Chcąc stymulować rozwój społeczny, należy uczniom stawiać zadania

ukierunkowane na wzmacnianie pozytywnych przejawów zachowania, wspierać ich w tym co dobre, wydobywać z nich to, co najpiękniejsze i najcenniejsze(zarówno w sferze psycliicznej, duchowej, jak i fizycznej).Wychowanie i profilaktyka powinny rozwijać wolę ucznia do dokonywania pozytywnych zmian w zachowaniu. Zadania realizowane w toku wychowania muszą być tak stawiane, aby to uczeń „chciał”, a nie nauczyciel „kazał mu”. Do takiego pojmowania własnego rozwoju potrzebna jest rzetelna wiedza. Nie jest jednak ona przekazywana jedynie poprzez program wychowawczy. Służą temu także ścieżki edukacyjne oraz programy profilaktyczne.

Każdy program wychowawczy i profilaktyczny szkoły powinien przygotowywać dziecko do umiejętnych wyborów w życiu. Dokonuje się to m.in. poprzez naśladowanie postaw nauczycieli, ich świata wartości i ich zachowań. Uczeń jest bystrym i krytycznym obserwatorem. Wychowawca nie nauczy dokonywania wyborów, jeśli sam sobie z tym nie radzi. Poprzez realizację zadań powinien doprowadzać do personalizacji, umiejętnego odnajdywania swojego miejsca w życiu i społeczeństwie: w rodzinie, klasie, kraju Równocześnie, budując program wychowawczy i profilaktyczny, należy uwzględnić cele, do