100506

DRUGA RP

Wojna polsko-bolszewicka była konfliktem pomiędzy odtworzoną w 1918 roku Rzeczpospolitą a powstałą w 1917 roku na skutek rewolucji październikowej Rosją Radziecką. Dla obydwu młodych państw konflikt ten miał fundamentalne znaczenie dla określenia własnego miejsca na mapie Europy. Dla odrodzonej Polski stawką wojny było zachowanie kruchej jeszcze niepodległości, określenie ostatecznej granicy wschodniej, określenie ustroju państwa ale też utworzenie korzystnej sytuacji międzynarodowej w Europie Środkowej - najbliższym sąsiedztwie Polski. Dla Rosji Radzieckiej wojna z Polską była konsekwencją ideologii komunistycznej - marksistowsko-leninowskiej, która zakładała światową rewolucję proletariatu i powszechne wprowadzenie systemu komunistycznego. Bezpośrednią przyczyną konfliktu było zakończenie I Wojny Światowej i stopniowe wycofywanie się z Europy Środkowej wojsk niemieckich po zawarciu 11 listopada 1918 roku pokoju. W Europie Środkowej, pomiędzy Warszawą a Moskwą, powstała tym samym polityczna pustka. Najbardziej doniosłym wydarzeniem wojny polsko-bolszewickiej była Bitwa Warszawska w 1920 roku, rozstrzygnięta w sierpniu 1920 roku, co ugruntowało polską wygraną. Wojna została ostatecznie zakończona podpisaniem Traktatu w Rydze w 1921 roku.

Koncepcje granic:

Federalistyczna (piłsudczycy)- powrót Polski do granic przedrozbiorowych, przy czym na Wchodzie powinny powstać nieduże państwa sfederowane z Polską, tym samym odgradzając Polskę od Rosji

Inkorporacyjna (endecja)- wcielenie do Polski ziem wschodnich, gdzie żywioł polski jest dostatecznie silny (Litwa, była Inflanty polskie, połowa Białorusi)